Noord eiland 2

Van voor naar achter van links naar rechts. Een dolle boel in de camper naar onze volgende stop; Hot Water Beach. We rijden door het gebied Coromandel, of zoals het beter in mijn hoofd bleef hangen; koriander. Ze zeggen dat het een halfeiland is, al is het topografisch meer een uitsteeksel. Qua natuur is het iig weer heel anders als de afgelopen dagen. Heel veel groen en zoals ik begon aan het verhaal, aan bochten en hoogteverschillen geen gebrek. De boorden met 25 km/h hadden we na een paar uurtjes gezien. Dan is het wel heerlijk om op een prachtige camping aan tekomen, precies op het juiste tijdstip. We wisten niet precies wat we van de Hot Water Beach moesten verwachten. Maar de mevrouw achter de balie gaf aan dat we met onze clubkaart gratis een schep (van een halve meter) mochten nemen en met badkleding op pad moesten gaan. Het was een paar minuten lopen en best rustig, dus we hadden nog zoiets, zullen we het wel vinden. Nou dat werd ons wel gauw duidelijk. Het zag er zwart van de, vooral volwassen, die half bukkend met te kleine scheppen gaten aan het graven water. Sommige hadden zich zo uitgesloofd dat ze tot hun buiknavel in het water stonden. Het had idd wel iets bizars. Het relatief koude zeewater. En dan nog geen 10 meter verderop aan het graven en echt kokend water. De badmeesters hadden een bordje neergezet op het heetste punt, pas op! 100 graden. Een grappige bedoening waar we een tweetal uurtjes van het warme water hebben genoten en daarna nog wel even in de golven zijn gesprongen. Toen het licht begon te regenen, werd het me wel iets te veel water. Al was de douche daarna toch ook nog wel lekker.

De weervoorspelling gaf aan dat de volgende dag mooi zou worden. Een stel op het strand had aangegeven dat de Cathedral Caves fantastisch waren maar een beetje te touristisch. Met dit in ons achterhoofd, zette we vroeg de wekker en waren voor de meute uit. Een groot gaf door een berg wat twee stranden verbind. Terwijl het hoog water werd was het nog een uitdaging om en een gave foto te maken en droog te blijven. Toen we onze schoenen aantrokken om te gaan kwam er net een groep duitsers die natuurlijk een selfie maakte. Ze hadden het idee van golven niet helemaal begrepen. Gewassen tot achter hun oren, fantastisch die verschrikte ogen. Zal wel een leuke selfie zijn geworden. Doordat we zo vroeg heen waren gegaan hadden we nog een hele dag voor ons. Daardoor besloten we door te rijden naar de stad Coromandel, maar niet voordat we een stop inplande bij New Chums Beach. Uitvoorkoren tot een van de mooiste stranden ter wereld. Naast deze laaste informatie wisten we eigenlijk niets van het strand. Dus op slippertjes op pad. De weg volgend naar het strand, bleek dat we een half uur durende wandeling over rotsen voor ons hadden. Het betrok ook nog dus bij aankomst zagen we een bijna verlaten strand met aan een kant groen oerwoud en aan de andere kant rotsen. Het strand was een baai en het was erg idillisch en afgelegen. Toen de zon ons kwam gelukkig toch nog kwam begroeten was het whooah-effect wel echt aanwezig, alsof een schilderij wordt ingekleurd. Helder blauw water en ook de omgeving leefde op. Na een frisse duik en wat stoeien met de krachten van het water reden we dan opweg naar de stad.

Het blijft gaaf als je boven op de berg staat en je in een soort gat het strand en het stadje ziet liggen. Dit stuk is weer net zo mooi als het zuid eiland. Drie kilometer van het stadje kon je met een trein een berg omhoog. Wat bleek, is dat dit eigenhandig door de eerste betaalde pottenbakker in Nieuw Zeeland ooit was gemaakt. Hij had in de jaren 70 een groot stuk land had gekocht, waar deze berg op lag. Voor het maken van zijn potten, was voor de klei boven op de berg geegend. Dus wat hij deed is in 26 jaar tijd zijn eigen rails en trein bouwen. Op een geven moment vond de man van de bank dat hij zijn lening maar eens moet afbetalen. Dat was de reden dat het uiteindelijk ook voor publiek werd opgesteld en daar konden wij dus van genieten. Met als lettelijk hoogtepunt de Eye Full Tower. Een hele belevenis en een aanrader voor jong en oud. Aangekomen op de camping mochten we nog gratis de fietsen huren, al werd ons snel duidelijk waarom het gratis was, handig was het. Even het stadje bekijken en langzaam veranderde de hemel in allerlei kleuren.

De tijd begon langzaam wat te dringen en ook het weer gaf aan dat we beter naar het noorden konden gaan. Dus een dag achter het stuur. De eerste honderd kilometer nog in het Coromandel gebied, dit keer het west gedeelte wat vooral langs verschillende stranden liep. De strom had helaas hier behoorlijk wat sporen achtergelaten, waardoor ze een groot deel van de weg moesten vervangen en alles met keien aan het verstevigen waren.

Toen kwam er een lang stuk met honderd, immer graden aus;) En daar kwam dan Auckland. Omdat Michelle niet zo fit was, was deze eer aan mij. Gelukkig geen file maar wel behoorlijk wat verkeer en dan is zo`n bus wel even anders als met de auto. Zonder brokken reden we uiteindelijk weer op de rustige wegen en besloten uiteindelijk de camper op een gratis camping bij het strand van Ruakaka. Lekker boekje lezen en een mooi uitzicht op een bijzondere berg die lijkt op de tafelberg en lionshead in Kaapstad. Toch wel grappig toen ik later opzocht hoe ze dan hier heten; Te Whara en.. Mt Lion haha.

Op naar Russell, The Bay of Islands. Via de touristische route welteverstaan kwamen we door veel bochten maar fantastische omgevingen en rust. Een enkele auto en een verdwaald huis. Zo kwamen we midden in de bocht twee autos tegen die met elkaar aan het praten waren. Aangezien het nogal een mooi uitzichtpunt was besloten we daar even uit te stappen en wat te drinken. Een kwartier later stonden de twee nog steeds in de bocht te kletsen en het verkeer dat er aankwam moest even vol in de ankers en stuurde zonder blikken of blozen hun auto erlangs. Dit kan en mag hier, prima.

Uitzichtplek op de camping? Ja natuurlijk! Zo heerlijk om vanuit je raam een uitzicht te hebben waar je u tegen zegt. Na alle brochures te hebben bekeken, hakte we de knoop door. Morgenochtend een 4 uur bootvaart tussen de eilanden, op zoek naar de wilde dolfijnen. En als de dolfijnen het toelaten kan er gezwommen worden, maar de kans is groot dat het niet kan.

Een gezonde spanning was licht uitgedrukt toen we smorgen als enige met lichte regen op de pier stonden te wachten. Het was al lang niet gebeurt dat de boot niet volgeboek was en alle andere waren in Pahia (beginpunt) al ingestapt. Dus met een klein groepje gingen we het water op en hadden we de mazzel dat vissers de eerste dolfijnen al haddden gezien. Dus nog geen kwartier zaten we goed en wel op de boot en we zagen de 4 groten dolfijnen (ongeveer 4 meter lang). En nog geen vijf minuten later zelf de vrouwelijke kapitein: `Jullie moeten er nu in als je wil zwemmen.` Hup hup hup en plop. Met duikbril, snorkel en flippers aan zwommen ze rakelings langs me heen, nouja hun langs ons. En ze zijn echt enorm. Behoorlijk wat wind, dus grote golven en een snorkel die verkeerd zat maakte het een nog spannendere belevenis. Veel onderwater heb ik daardoor niet gezien maar dat ze met zijn drieen even gedag kwamen zeggen was echt fantastisch. Later op het dek was er eentje heel nieuwschierig en was lang bij de boot aan het draaien en kijken. Fantastisch. Een lange tocht volgde langs verschillende eilandjes, de ene nog mooier als de andere. En terwijl we eigenlijk al bijna weer terug waren, kregen we bericht dat de andere soort toch was gezien. Een stuk kleiner maar enorme springers. Tot wel 6 meter hoog, gaven ze een enorme show weg. De miezel had de laatste uren plaats gemaakt voor zon. Een droom die uitkwam!

We pakte de autoboot naar het vaste land en bleven twee dagen op een camping die een eigen strandje had in de buurt van Pahia. Naast het mooie uitzicht op de kleine eilandjes heeft het behoorlijk wat activiteiten te bieden. Genoten van een mooie wandeling, watervallen en een wine tasting. Het weer ging zou veranderen dus reden we naar Orewa. We kwamen er op de heenweg langs en waren nieuwschierig. Een heerlijke wandeling om het water. Prachtige stranden en een springen in de golven. Terwijl om ons heen ze aan het surfen waren. En zo snel gaat het. De tassen moesten ingepakt worden en de camper uitgeveegd.
We hadden besloten om de bagage eerst bij het hotel af te geven en daarna de camper af te geven. Die moesten we met lege tank afgeven. Het was dus nog wel even beetje zweten toen we Auckland inreden, de stad die op 50 vulkanen ligt (dus heuvelachtig), en dan werkzaamheden, rode stoplichten en een oranje oplichtend lampje met tanken. En ja een grote stad, daar kun je natuurlijk ook niet echt parkeren. Dus met wat rennen en 10 minuten verkeerd geparkeerd staan, was de bagage op de kamer en was doel tankstation binnen 5 minuten ook gevonden. En toen was het een raar gevoel, zonder vervoer en bagage op naar de stad.
Jeetje mensen menigte. Ja landei ben je wel in zo`n camper. Bleek de Volvo Ocean Race boten in de haven te liggen. Wat het een leuke sfeer gaf met muziek en een hoop blije mensen. Naast de haven, waren we niet helemaal overtuigd van de stad, dan is Wellington vele malen leuker. We troffen het de dag erna niet met het weer, wat bleek dat het een kleine tropische storm was. Gelukkig hadden we gister nog een dag en zijn we met de boot naar het eiland Waiheke geweest. Relatief klein, 15 kilometer lang en smal. Mooie omgeving om te lopen en bekend om zijn stranden en wijn. Met de lokale bus naar het verste dorpje en zo liepen we over de wijntrack terug.

Backpack gepakt en de ogen toe. En dat is best raar. Je leeft ergens naar toe. Je beleefd het. Soms is het je te veel. Daarna weer bang dat het te snel gaat. Dan geniet je van alles wat je ziet. En de vraag hebben we er alles uitgehaald wat we wilden. Soms wil je naar huis. En dan ook weer echt helemaal niet.

Maar uiteindelijk, volmondig ja! Een droom die uitkwam. Ontzettend genoten. De tijd gehad voor elkaar en voor onszelf. Een hoofd voor belevingen en nieuw inputs en prikkels. Thanx voor de leuke reacties en de intresse. Dit hoofdstuk sluit ik bij deze af!