Nieuw Zeeland zuid eiland deel 2

Time flys when you having fun! Na vier dagen op dezelfde camping in Te Anau gingen we als een soort hop on hop off bus langs de west kust. De zon zorgde voor deze gedwongen, maar onvergetelijke kilometers. Na zo veel moois, even een dagje door de regen rijden richting Queenstown was niet erg. Deze route hadden we met mooi weer al gezien en gaf mij al bijrijder de gelegenheid om mijn te spannende boek uit te lezen! Aangekomen in Queenstown konden we ons beddengoed wisselen en daarna even het stadje in. Queenstown lijkt behoorlijk veel op Wanaka, alleen dan veel meer winkels, bars en touristen die party en uitdaging willen. Aan het einde van de dag laaghangende wolken, meer, lekker eten en een zonnetje. Met de camping helaas dit keer niet zoveel geluk, in een klein dorpje in de buurt (Arrowtown). Een parkeerplaats bij de Appie is bijna nog beter, gelukkig wel leuke Vlaamse buren. Geografen die in het noorden van NZ waren begonnen en veel afwisten van de plaatsen en omgeving. Onder weer een prachtige sterrenhemel deden we tegen een uur of elf de oogjes dicht. Vroeg opstaan want de rit naar Glenorchy - door Zuidafrikanen aanbevolen – heet het begin van het paradijs en dat wilde we natuurlijk niet missen!

Om Michelle ook wat rust te geven, reed ik die dag. Het leek zo`n klein stukje langs het meer, maar bleek een uitdagende rollecoaster route. Het maakte wel alle verwachtingen waar gelukkig! Dezelfde weg terug was dan ook absoluut geen straf en we reden daarna door naar onze favoriete stad Wanaka. Een stukje weg, aan de rand van het mountainbike pad boekje we een nacht. Samen met een Amerikaans stel die we de afgelopen weken elke keer weer zagen. Hardloopschoentjes aan en even de kilometers rijden uit de benen. Fluitende vogeltjes en een stromend meertje maakte het helemaal af. We wisten dat het precies 2 dagen mooi weer gaf aan de westkust dus besloten samen met de Amerikanen te boeken en de komende dagen ons op de camping te treffen.

Op weg naar de westcoast hadden we echt hoog zomer, met twee fantastische meren. Geen uur laten reden we in gietend hefstweer en nog een uurtje later, storm en om ons heen de witte bergen en de gletsjers (Fox en Franz-Josef). De sporten van de storm van één februari waren hier te zien. Omgevallen schuurtjes en stukken weg en stukken afgegleden berg.

Niet verkeerd wakker worden sochtends met uitzicht op de gletsjer! Een gelukje want schijnbaar is het eerder een uitzondering op de regel. Omdat de dag ervoor niet heel mooi weer is, reden we een stukje terug om Lake Matheson te lopen. Een spiegel meer. Na de eerste 10 minuten ergeren aan een soort marktwandeling, haakte gelukkig de meeste touristen af en was het genieten geblazen. Het ene uitzichtpunt nog mooier als het andere.

Het eiland gevoel komt dan toch wel naar boven, zo dicht bij het strand en de Tasmanzee. Het geluk dat er sinds een paar maanden een nieuwe camping geopend was in het kleine plaastje (nouja gehucht) Ross. Tien meter van het strand, een geweldige plek om echt de zon in zee te zien zakken ;). Vet romantisch op valentijnsdag met zijn vieren :p. Oh ja bijna vergeten, de wandeling bij Okarita kost even wat zweetdruppeltjes maar geeft een waanzinnig uitzicht op de lagoon en het strand.
Na Ross ging we richting Carters Beach, maar moesten natuurlijk even stoppen in Hokitika. Bekend om zijn met stokken geschreven naam op het strand, heerlijk bakkertje en groene stenen. Je mag de kettingen alleen als een cadeau krijgen en elke vorm heeft een andere betekenis. Met strom op komt zagen we gelukkig dat het volgende dal, meer naar het binnenland morgen mooi zou worden.

Je moet je voorstellen dat je door ongelovelijk mooie en afwisselende gebieden rijd, waar je om de zoveel kilometer weer een kleine wandeling kan maken. Deze afwisseling is heerlijk en zo kamen we vandaag onder andere een oude swingbrug teken. Lekker wiebelen en met van die gaten in de bodem, een aanrader voor iedereen met hoogtevrees :p. Om een uur of drie zetten we de camper aan de kant in een kleine gehuchtje (Tapawera). Met een kruidentuintje en een hoop oude zooi, maar veel gezelligheid was het heerlijk vertoeven. Plannen maken, want Abel Tasman konden we ruiken. Twee dagen stralend weer stond op ons te wachten. En met een hoop mazzel hadden ze nog twee nachten voor ons vrij.

Je hebt toch een verwachting van iets mooi, een beeld hoe het eruit ziet en voelt. Je zou bijvoorbeeld denken dat zo iets touristisch bebouwd en overladen is, nou niet dus. Een half uur vanaf onze camping was nog een stadje om te tanken en boodschappen te doen. Naast twee kleine bedrijfjes met watertaxi`s, 1 café en twee campings was er voor de rest natuur, natuur en natuur.

Bepakt met water, zonnenbrand en eten liepen we de eerste dag vanaf de camping zo ver als we zin hadden. Uiteindelijk was de appelboomstrand ons eindpunt van de dag. Heerlijk lopend door de schaduw en het bos zijn we langs verschillende witte stranden gelopen en die doen denken aan elk duur tropische eiland dat je je kan bedenken. Zittend op een stuk houd even een broodje eten. Nou dat dacht een zeemeeuw ook. Ben al lang niet zo geschrokken. Een behoorlijke hap was verdwenen en twee meter verderop zat hij het smakkelijk op te eten.

De wekker ging, alles was al gepakt, want vandaag stond een van de MUST DO dingen van mij op het programma. Een lange wandel tocht door Abel Tasman nationalpark. Bij de watertaxi werden we al op de boot geladen. De gids ging op de grote trekker zitten en reeds eerste een paar minuten over de normale weg voordat hij de zee in reed. Een ander reed ons helemaal de zee in, en daar gingen we dan een soort speedboot. Een tijverschil van 4,5 meter (in 6 uur) is nog beindrukkend om te zien. Smorgens stond het water tot aan het cafe en savond liep ik bijna een kilometer over het wad om bij het water te komen. Afgezet bij Torrent Bay liepen we met zijn vieren na Bark Bay en liepen we met zijn tweeen naar Onetahuti. Een combinatie tussen wat klimmen en prachtige uitzichten. Met als eindpunt een vast verlaten strand waar zo`n mini bebost eilandje voor de kust ligt. En die rust dat is niet te beschrijven. Een frisse duik in het water was dan ook de kers op de taart. Ohja en savonds in het wadlopen met de weerspiegeling van de rode hemel.
Om half negen waren alle moegestreden wandelaars verdwenen naar het dichtbijzijnde stadje, het leuke cafeetje of met de benen omhoog in de camper of tent. Daar liep ik alleen op het wad, tenmiste niet helemaal alleen. Je zag dat de dierenwereld zijn plek weer terug kreeg. De vogels kwamen en maakte geluiden die vast iets met eten, paren en het bespreken van de dag te doen hadden. De hemel kreeg alle kleuren en de wind ging liggen. De krekels, het ruizen van de bomen en het klotsen van het water. Daar word je stil van. Niet betaalbare momenten, die zo veel waard zijn.

Hier konden we van de zonsopgang genieten. Een hele andere stemming met de kou en douw op het grasveld. Richting Nelson. Morgen zou een cycloon komen, dus weg hier. Met een paar kronkels en uitstapjes, huurde we in Nelson twee fietsen om te omgeving te verkennen. Door de andere cycloon viel ons eerste plan (langs de kust fietsen) in deugen. Daarom eerst een strandwandeling op een eiland en daarna een fietstocht langs het water, de zee en haven. Er stond trouwens nog een bordje, pas op onderwater. Je kent het wel dat weggetje onder een brug. Het zal toch niet zo diep zijn toch. Nou daar ging ik dan met iets te weinig snelheid met mijn as door de plas. Met vooral natte schoenen, viel de schade nog wel mee. Michelle, iets meer gas. Nou dat had ze. Behoorlijk veel zelf. Met ogen zo groot als schoteltjes en de spetters om haar oren vliegend kwam ze op hoge snelheid door het water. Heerlijk zo`n natte broek, maar na een paar uurtjes fietsen was alles weer droog.
Gister, de dag van de cycloon, is er ongeveer 6,5 cm water gevallen en hadden we gratis schudeffect in de camper. Maar meer dan dat werd het gelukkig niet. En na zoveel nachten samen moesten we vandaag dan echt afscheid nemen van de Amerikanen, die morgen al naar het noordeiland gaan. Vanmorgen opgestaan met straal blauwe hemel dus vroeg op pad richting Malborough Sound, vergelijkbaar met de fjorden van Milford Sound. Een prachtige route en uitzichtpunten. Reden we door naar Blenheim wat bekend staat als wijngebied. Een heerlijke lunch en een grappige wijntasting met een argentijnse ober bij Wither Hills gaf de dag een Zuid Afrikaans gevoel. En nu zitten we in de camper, een paar kilometer van het dorpje, midden in de natuur. Op 2 minuten lopen van een klein meertje met enorme zwarte zwanen mogen we de nacht gratis verbrengen. Weer een meer als geslaagde dag! Morgen een dag Picton (stadje waar de boot naar het noord eiland gaat) en omgeving en dan gaan we vrijdagmorgen naar Wellington. Met dubbele gevoelens, want zou het noorden net zo mooi zijn als het zuiden?!