noord eiland

Na een rustige nacht reden we naar Picton. Een mooie caming waar de laatste voorbereidingen werden getroffen voor onze overvaart. Grijs water (zoals ze het gootsteenafvalwater noemen) weg en vers water er weer in. Stroom opladen en de camper ook maar weer even schoonmaken en de was wassen. Picton ligt tussen de fjorden en is een leuk touristisch stadje voor wat straatmuziek een biertje en daarna weer een adembenemende wandeling.

De big brother van de Teso stond op ons te wachten. Een uur van te voren moesten we dan ook al aanwezig zijn. Wat drinken halen bij het caraven waar we met bernerduits werden aangesproken. Ze had daar een tijdje gewerkt. Een hele belevenis zo`n langere overtocht van 3,5 uur. Het eerste uur omgeven door de prachtige fjorden. Daarna begon de pret voor Michelle. Op open zee is het best raar als de horizon heen en weer gaat. We kwamen aan en vaarde de baai in bij Wellingston. Gelukkig kwam dus ook aan het schommelen een einde en liepen we met frisse moed naar beneden. Iets moeilijk verstaanbaars werd door de spieker om geroepen. Een defect aan de deuren. Aha, ja het zou toch ook raar zijn als iets zonder vertraging ging. Met een gratis bakkie en zelf een bekertje patatjes werden we stil gehouden en konden een uurtje later dan Wellington bekijken.

Jeetje alsof je weken op het plattenland van Friesland heb rond gereden en in Amsterdam wordt gedropt. Afslagje 1 ging helaas dus al de mist in. Door een strakke actie van Michelle toch op de goeie weg. Naar een parkeerterrein waar we midden in de stad konden overnachten. Alsof we gereserveerd hadden stond een prachtig plekje op ons te wachten. Naast het museum Te Papa. Dus gaan we daar maar beginnen. Een onzettend leuk museum over Nieuw Zeeland. Een soort Nemo maar net zo intressant voor volwassenen. Het is een zelf gratis en heeft 6 verdiepingen, een must voor iedereen. Op naar de Cubastraat waar winkeltje aan terasje, marktje en kunst was te ontdekken. Een hele overgang zoals je je kan voorstellen. De nederlandse tent naast de Indier en er tegenover Zwitsers. Cultuur en kunst, welkon in Wellington. Na heerlijk eten vermaakte ons een straatartiets met 5 basketballen en een enorm hoge eenwieler. Met klap op de vuurpijl was er een feestweekopening aan het water waar onze camper stond. Een fantastische stemming waar een maorisch spel werd gespeeld. Op het zuideiland zie praktisch geen oorspronkelijke bewoners en hier waren er honderen. Duidelijk herkenbaar aan hun postuur, tatoes en de trots waar ze bepaalde liederen meezongen.

Na een goeie nacht op zoek naar een wc. Tsja het heeft zo nadelen op een parkeerplek overnachten, tot Michelle op het idee kwam dat fastfoodketens altijd open zijn. Wat denk je, wc op slot. Na het kopen van een flesje water van 3 euro was onze blaas maar al te blij dat eindelijk ons toegang verschafte. De stad is te vergelijken met Lausanne (heuvelachtig). Dus een goeiemorgenwandeling omhoog, trapje op en nouja nog een trapje op. De touristen bussen die omhoog waren gereden hadden een iets andere kleur als wij op de wangen. De stad is in een baai en aan de andere kant hebben ze een berg verplaatst en een vliegveld neergelegd. Fantastisch om met die harde wind de vliegtuigen schuin te zien landen.

Daar gaan we dan richting het noorden. Een 4 baansweg, ongelovelijk. Overal verkeer en om de havelklap grote dorpjes met aanbiedingen en reclame. Omschakelijk is het wel. We hadden daarom een beetje in het niets een camping geboekt in de buurt van het strand. We voelden ons meer indringer omdat 98 % staancaravanns waren waar ze vanaf smiddags vooral bier dronken en lieten weten dat we er niet zo bij horen. Een rondje strand was dan ook een goed idee. Tot we met volle verbazing voor het strand een bord zagen; dit is een weg, pas op, voor bevoegden. Een strand dat een weg is en dus ook vol met autos. Mijn klomp brak. En iid loop je lekker met je voetjes door het water komen de autos je voorbij. Een schitterende zonsondergang, dat wel. De dag erna was het niet zo moeilijk om hier afscheid te nemen.

De volgende bestemming was Taupo en je zag onderweg de omgeving veranderen. We kwamen in de buurt van het vulkanische gedeelte. Zelfs woestijnachtige omgeving met vulkanen op de achtergrond. Prachtig! Door een tip van onze amerikaanse vrienden hadden we een super camping met de mogelijkheid mountainbikes te huren. Zonder verwachtig een droom voor elke fietsliefhebber om daar wat uurtje rond te rijden. Op en af, wenden en keren en water, bos en vulkanisch landschap. En dan de natuurlijke hotpots. Ongelovelijk, de rivier kippenvel koud en dan beweeg je een meter dichterbij een klein beekje wat de rivier inkomt en echt kokend heet water. De dampen komen er vanaf. Deze was zelfs gratis omdat het in een natuurgebied ligt. Tussen de wandelaars, studenten met biertjes en fietsers dobberde we lekker rond.

Ja toch nog een nachtje blijven. Na een rustige morgen reden we richting de stuwdam. Die elke 2 uur wordt geopend om stroom op te wekken. Aan de andere kant van de dam een rotsachtige gleuf met tussenin verschillend gekleurde watertjes. We besloten om vanaf het hoogste punt te bekijken waar je het hele proces kon zien. Je denkt dat gaat hop hop en klaar. Net het is zoals vroeger met die plastic speeltjes in bad. Zo was het drus niet. Natuurlijk duurt het een minuut of 5 voordat het eerste meer gevuld is en daarna het naar het volgende ging. De kinderen naast ons zagen er een beetje beteuterd aan en we deelden stiekem hun gevoel. In 30 minuten is het whoaoah effect iets minder als in 3, haha. Zo maar even boodschappen doen voor het eten en het meer bekijken. Het is het grootste meer en is oorspronkelijk een vulkaan krater die gevuld is.

Sinds twee dagen een beetje een verstopte neus, maar dat maakte de zwavel lucht rondom Rotorua er niet minder om. Jeetje dat hier nog mensen wonen. Rotte eieren en dat dan in vlaag vorm. Een stop bij Wai-o-Tapu is wel echt de moeite waard. Verschillende geotermische termalen. Niet om er in te springen. Maar verschillende opborende kleuren en geuren. Een mooi natuurwonder. De kleuren waren helaas veel minder mooi omdat het één groot wolkendek was. De geiser hebben we mede daardoor en omdat ze kunstmatig worden opgewekt niet bekeken. Daar vroegen ze dan ook een behoorlijke prijs voor. Wel even wennen na het zuid eiland. Ook dat er concurentie is en een hele hoop verschillende aanbiedingen.

Het weer is niet zo stralend als we op het zuid eiland hadden. Zo was ons ritje lang het blauwe en groene meer dan ook niet waarneembaar. Toch schept het een band met de mensen die daar ook staan en je in het nederland, duits, frans, italiaan of engels de ene naar de andere flauwe grap hoort. Het groen van de natuur was nog steeds overweldigend, maar de fotos zijn net alsof je een foto met een nokia 3310 maakt.
Dus op naar de zon en de kust. We hebben wat minder tijd dus hebben van te voren meer plekken uitgezocht die we wilden zien. Ohope beach stonde we dan op een prachtige camping en het stadje Whakatane is een mooi plekje om wat te drinken en rond te kijken. Het oorspronkelijke plan was om nog een deel van de woeste ooskust te bekijken. Hier is het een beetje zuid eiland druk en veel natuur. Helaas een week regen voorspeld, wat ons naar Tauranga bracht. Een geluk bij een ongeluk. Want daar staan we nu al twee nachten. Met onze neus van de camper op het strand. Naast ons een begroeide vulkaan waar honderden (niet overdreven) mensen wandelen of joggen. Een bruisend centrumpje. Surfers die de hele dag de golven trotseren en heerlijke sushi! Gelukkig valt hier de regen mee door de wind en zelf een stukje blauwe lucht toen we vanmiddag op de top stonden. Michelle zei dat ze dat besteld had, bol.com ofzo denk ik. Afin. Beetje heimwee naar het zuideiland dat wel. Beangstigend dat we nog maar anderhalf week onze vriend camper hebben (en dan nog 3 dagen Auckland). Maar misschien komt het ook gewoon omdat het tegen het einde loopt. Het weer iets meer tegen zit en we zelfs van de week even ons eigen bed en douche zonder slippers vermiste. Tot we dan de verhalen over de winter horen, kunnen we niet nog even tot eind april weg blijven?