De jungle tochten!

Na twee weken al weer een verhaal, ik hou me dus aan mijn belofte! Maar al weer genoeg schrijfstof! Om te beginnen natuurlijk met het weekendje Albina/ Frans Gyana/ Galibi, want daar was ik gebleven.
Drie bakra’s (Laura, Irene en ik) met een Javaan met een auto op stap. Ongeveer een uur of 4 á 5 rijden, hobbeldebobbel. Het is alsof je in een centrifuge zit afgewisseld met een achtbaan, heel fijn. Maar ik had het zelf in de hand want na de stad heb ik gereden. Serieuze uitdaging met die gaten, überhaupt links rijden en razende Surinamers met betere vering die langs scheuren. Dus we hebben er want moois van gemaakt. Muziek luid, zonnebrillen op en elke Surinamer die we passeerde hebben we nagezwaaid en psst poppetje! geroepen. Na al drie maanden zo begroet te worden op straat, was het tijd voor de tegenaanval!;)
Aangekomen in het plaatsje Albina een ritje door het stadje gemaakt. Ziet eruit net zo uit als veel Surinaamse dorpjes; veel groen, kleine houten huisjes etc. Het ligt aan het water tussen Suriname en Frans Gyana. We kwamen langs een veld met wat hutjes (4 palen met een soort van dak en een tafel), besloten om daar de nacht door te brengen. Eerst nog even het stadje in om wat spullen te kopen. Gewapend met een kip, visspullen, brood en drinken liepen we over straat. Het zijn vooral creoolse (grote donkere negers) die daar wonen. Naast het gebruikelijke he schatje, ppst poppetje werd dit keer ook gevraagd of we te koop waren. Omdat er één man bij was, kon hij er natuurlijk best twee verkopen, dachten ze zo. Waren we het zelf, gek genoeg, niet helemaal mee eens. ;) Nadat Amir een bootje had geregeld voor de volgende dag, terug naar ons ‘kampje’. Hangmatten opgehangen, spullen uitgepakt en bamboestokken geplukt. Vishengel gemaakt en Amir en Laura deden aan onderwater vissen. Amir had de kip op een andere stok geregen (kip aant spit, noh), gekruid en boven ons eigen kampvuurtje gebraden. De visopbrengst was maarliefst vier! vissen, alleen tegenvallend van een cm of 8 tot 10, haha. Maar smaakte evengoed super! Na deze maaltijd bij romantisch zaklamplicht, heerlijk in de hangmat geslapen. De bedoeling was om in een bed te gaan slapen, dus geen klamboe mee, sukkels natuurlijk. Wel hangmatten meenemen om te chillen, maar niet even een klamboe meenemen terwijl je een auto meeneemt,haha. Maar evengoed lekker geslapen. Trouwens, voor het slapen hedden we een nachtwandeling gemaakt. In Suriname hebben ze nog steeds doeken hangen met 25 mei 2010 breng u stem uit! Hele mooie grote doeken, bijvoorbeeld als tafelkleed of als souvenir dachten wij zo. Zwierend aan de stallage was het zo gefixt, boefjes zijn we ook.
Om een uur of 6 werd ik wakker en heb ik de zon op zien komen uit zee, niet vervelend wakker worden hoor! Om acht uur ging de wekker met het nummer ‘All the crazy shit I did last night, those are be the best memories’, dat is nog eens wakker worden!
Na een vlug ontbijt naar de waterkant toe gereden, waar je tientallen bootjes naar Frans Gyana op en neer ziet varen. Het is een provincie van Frankrijk, dus met ID-kaart kunnen EU leden naar binnen. Surinamers moeten bijvoorbeeld een visum regelen, heel bizar als je aan de andere kant van de wereld bent en jij kan wel zo naar binnen en mensen die 3 km verderop wonen niet. Die bootjes zijn natuurlijk voor de helft smokkel tussen de twee landen. Op zijn Surinaams staat de politie erbij en kijkt er naar, hoezo duistere zaakjes?! We zijn even een uurtje in Frans Gyana geweest. Alsof je in Frankrijk loopt, mooie wegen, euro’s betalen, ruikt naar verse banquets en de mensen spreek niets anders dan Frans. Enig verschil is dat de meeste daar getinte mensen zijn en zelfs de Chineze invasie is daar begonnen met hun supermarktjes. Na een uurtje rond te hebben gelopen en de gevangenis bekeken terug naar Albina. Wat water en eten gehaald en anderhalf uur varen naar Galibi. Het schilpadden seizoen is al over daar, we hadden nog wel 3,5 uur kunnen varen om ze wel te zien, maar hebben we niet gedaan. Was duur en schildpadden had ik al gezien. Omdat het buiten het seizoen was, waren we daar de enige toeristen. Het fijne daar van is dat je de mensen ziet zoals ze zijn. Lekker op het strand gevoetbald met een paar indianen jongens (in Galibi wonen alleeen indianen). Gezwommen in zee, eten gekocht en lekker gekookt. Laura kreeg kookles van Amir, met verse vis die de indianen gevangen hadden. Vis in kerrie, gefrituurde vis en een of andere aardappelsalade, genieten!! Die jongen kan koken! O en Laura natuurlijk ook;) We waren daarna uitgenodigd om bij een familie schilpadden eieren te eten, een echte indiaanse dure (!) delicatesse, samen met cassavebrood. Een schilpad ei ziet er uit als een pingpong balletje, even groot en nadat ze gekookt zijn voelt het ook aan als plastic. Wat je moet doen, bijt erin en zuigen. Dan proef je dus water met zout en ei, is het vloeistof op dan krijg je, als klap op de vuurpeil, gekookt ei. Al met al, Ilse vond het niet te eten. Maarja beleeft blijven, niet eten is geen optie. Net als cassavebrood, hard en vieze smaak, mmm lekker (uhm). Irene daar in tegen vond de eieren heerlijk. Misschien ook niet zo mijn ding omdat ik niet zo ei liefhebber ben. Daarna nog een avondwandeling gemaakt op zoek naar bier en water. Ergens in een hutje aan het eind van het dorpje was een ‘nachtwinkel’, waar we het konden kopen. Teruglopend /ploeterend door het mulle zand (wegen etc zijn er niet) in een visserbootje neer gestreken en lekker biertje gedronken. Op de achtergrond een muziekje uit de telefoon van Laura of Amir. Wat is het leven toch slecht!
Na een heerlijke nacht in mijn tweepersoon hangmat, spullen ingepakt en schoongemaakt op naar de dierentuin. Echt werkelijk zo’n leuke dierentuin heb je nog nooit gezien. De apen springen je tegemoet. De dieren lopen daar vooral vrij rond. Één aap was nogal vrouwen gek, dus voordat ik het wist was hij na 4 x door mijn shirt te hebben gekropen, het aan het uit trekken?! Goed.. weet dat ik onweerstaanbaar (uhm(a)) ben, maar dit ging toch wel wat ver:P. Een krulstaartaapje hing ook continu om ons heen. Een echt kaaiman (kleine krokodil, komt hier veel voor) vastgehouden, net als schilpadden en een grote wurgslang. Legt die man hem bij Laura om haar nek, spangt de slang zich aan. Dus Laura; eh.. hij vermoord me toch niet? Die man; nee hij doet niets. Terwijl hij steeds strakker om haar nek ging zitten, goed… tijd om hem weg te halen. Daarnaast nog genoeg andere gekke dieren gezien. Toen rennend, door dat irritante losse zand, naar het hutje. Het bootje stond namelijk al weer op het punt terug te gaan. Hop hop terug. Amir gelukkig niet kotsend aan boord, de heen reis namelijk wel. Dat terwijl de texelse boot bijna nog meer schud, beetje heftige reactie op schuddend water dus. Op naar Mongo, de geboorteplaats van Amir, waar we lemmetjes en limoentjes meenamen voor Andy (eigenaar van Tapas & Wijn, restaurant). Daar zijn ouders ontmoet, bizar hoe primitief hun leven als je vergelijkt met Nederland. Je kan daar echt zien dat na de binnenlandse oorlog, het ooit zo mooie bruisende stadje, niet meer opgeknapt is . Opknappen of onderhouden komt trouwens niet voor in het Surinaamse woordenboek. Vooral ook door geldgebrek, minder waarde hechten aan een huis, weinige vertrouwen in de situatie hier en geen verantwoordelijkheidsgevoel verder dan het erf. Na een paar uur sturen, bij Tapas & Wijn heerlijk gegeten met Gerry , Inge en Inge (2) erbij. Het was van Inge en Gerry namelijk hun laatste avond. Dus snachts met zijn alle hup de auto in en naar Sanderij. Bizar om afscheid te nemen. Inge was hier een maand (op vakantie, Gerry opzoeken) en Gerry iets meer dan 3 maanden (stage en vakantie). Je hebt zo’n band met ze opgebouwd, zoveel beleefd, dat het toch wel even moeilijk was. De dag erna ging Irene (vriendin van Laura die hier ook een maand zat) ook al weg. Wel bizar dat er binnen 2 weken iedereen opeens weg is. Laura is afgelopen maandag vertrokken. Na nog een geweldig weekend met stappen en lachen te hebben gehad. Maar wel even het besef, shit nu toch echt alleen.

Die dag ook naar een ander huis verhuisd, dus daar zit in nu al bijna een week. Bevalt erg goed, mooi huis, met warm (!) water en zwembad!! Schone kamers, heerlijk. Twee jongens die wonen hier, waar ik eergisteren mee het casino ben ingdoken, gezellig. Achter wonen twee meiden, stelletje, die zijn hier negen weken op vakantie. Deze week nog een aantal uren spinningsles gegeven, Etto was het bos in. Daarnaast mijn kindergroepje die ik twee keer in de week les geeft.
Na de spinningsles van de week belt Amir, kom we gaan vanavond een jungletocht maken, gezellig. Oke? Eh.. waar? Wat moet ik mee? en hoelaat zijn we terug? Op tijd, ik zorg ervoor, nou niet dus! (maakt niet uit Amir!) Maargoed naast dat was het echt fantastisch. We vertrokken om 00.30 uur uit Paramaribo, gewapend met een bus vol boodschappen variërend van drie Brazilaanse vrouwen tot colaflessen, aardappelen, buitenboordmotorkappen en LCD tv’s. Want geen leven zonder tv, ook niet als je 7 uur verwijderd van Parmaribo zit in de jungle. Hobbel de bobbel de bobbel de bobbel de bobbel de bobbel kom je na zeven uur aan bij water. Uitzicht op water met een klein eilandje, volgebouwd met huisjes. Voor degene die het willen opzoeken op de kaart; langatabbetje. De routeplanner geeft aan dat je er 3.35 uur over doet met 224 km, vergetend dat na Paramaribo geen normale weg meer is te vinden;). Onderhand begrepen dat we naar de goudmijnen gingen, twee uur eerder de houtmijnen gepasseerd. We kwamen daar om goederen af te geven dus, een deel daarvan ging naar een boot die goud aan het zoeken/ werven was. Vet stoer, mocht ik even naar die goudboot. Zo bizar om te zien. Wat hij doet is hij zuigt het zand (met goud) op en een heleboel water, dat gaat naar de andere kant van de boot, waar het door matten gefilterd is. Een buis met een doorsnede van ongeveer anderhalve a twee meter die met volle kracht water er uit spuit. Die mensen werken 24/7 in een kabaal dat wil je niet weten. Één keer per dag kloppen ze de matten uit. Een gram goud brengt 27 US$ op. Die mannen schijnen niet te klagen te hebben, maarja dat zit je dus wel een jaar lang (als het niet meer is) op een boot, veel lawaai en altijd werken. Drie mannen, één hond en een vrouw die daar rond paradeert. Bijzonder hoor die Brazilianen. Terug aan land gingen we de andere goederen afzetten. Twee vrouwen kwamen om te koken, die moesten we ergens in het diepe bos afzetten. De andere kwam om geld te verdienen/ mannen te vermaken;). Bizar om 7 naast zo iemand te hebben gezeten, en amper hebben kunnen communiceren omdat ik geen Portugees kan. Om er dan achter te komen hoe ze haar geld verdient. Maar na de eerste twee te hebben afgezet was er nog wel een probleempje, want we waren verdwaalt. Hoezo adrenalinekick?! Een weg waar een auto amper kan komen, stukken nog drassig waren en de kans op vastzitten enorm was, je geen bereik hebt en al een half uur lang geen teken van leven (naast wat wilde dieren) heb gezien. Gelukkig, teken van leven; mensen! En wat voor teken. Je verwacht een Braziliaan die aan het jagen is ofzo, nee hoor hij loopt mijn zijn mobiele telefoon in de lucht te zoeken naar bereik:S. Maargoed, toen was het ook zo geregeld. Kom je aan bij zes hutjes die bestaan uit 6 boomstammen aan elkaar geknoopt met en ‘dak’ erboven. Dan kijk je aan de andere kant, hebben ze een hutje gebouwd waar ze koken en het serieus op een bar leek. Om het allemaal een beetje op te vrolijken, hebben ze het met tafelzeil met roze bloemetje ‘behangen’. Daar vol gestopt met het Brrazilaanse bier ‘Nova Schin’, wat ik meer als vieze malt vind smaken. Het trouwens zo bizar om daar te zijn, je zit in iets wat op een kroegje lijkt met een stereoinstalatie waar de meeste popfestivals jaloers op zullen zijn (ja midden in de jungle!!:S), een splinternieuwe LCD tv (handig als je een sneeuwbeeld hebt vanwege het slechte bereik) en totale rust (behalve van de knallende stereo dan). De vrouwen doen daar ook niets anders dan zitten, bier drinken en als de mannen terug zijn van werk of jagen, zorgen dat ze hun behoeftes komen. Het zijn Braziaalse indiaantjes, van ongeveer anderhalve meter met kidserige truitjes aan en velgekleurde broeken. Ze dragen geen bh’s, ongeveer een cup B met daar onder een bierbuik alsof ze 8 maanden zwanger zijn, heel mooi (uhm). Jammer genoeg is er geen modepolitie te vinden daar.
Met de laatste goederen afgeven duurde het allemaal wat lang, een man die er moest zijn was er niet. Dus hebben daar drie uur zitten wachten bij een kleine supermarkt (geen chineese supermarkt, bijzonder) met daarvoor een stuk of 8 mannen die enorm veel nova schin naar binnen aan het werken waren. Gelukkig waren Mellek en Amir anders had ik daar de komende jaren als lustobject vast gezeten denk ik zo. Doordat ik nogal moe was, nogal lange dag natuurlijk, ben ik in slaap gevallen, dus dat dode de tijd een beetje. Eindelijk terug naar huis, dacht ik. Maar bij de houtwinning stopte we nog even. Daar zijn vooral creolen, die ook als een half jaar geen vrouw hadden gezien laat staan blank; ik had dus aandacht genoeg. We wilden vlees hebben om te eten die avond, maar ze hadden ze nog niet geplukt. Er liep er een rond met een half geplukte toekan, en er las een boskonijn en een grote mooie zwarte vogel in de ‘vreizer’. Oke, snel weg daar. Rijden we verder, gaat Mellek opeens hard rijden, dus ik vraag, wat is er? Het regende en met een weg voor gaten is nog harder rijden niet echt een pretje. Ja kijk een rechts, was een soort inham in de jungle, hier zijn meestal kapers. Gelukkig die dag niet, maar we moesten even een uur doorrijden zonder te stoppen.
Bij Mongo eindelijk aangekomen hebben we nog een half familie bezoek van Mellek gedaan. Dat had hij ook maar even bedacht zonder ons in te lichten. Perosonlijk, omdat ik in bijna 48 uur, 4 uur slaap had gehad, stond ik er niet om te springen. Wel heerlijk Surinaams gegeten, zowaar heb ik wat pittigs kunnen verdragen. Vanaf Mongo nog een aantal uur, over ‘asfalt’ hobbelend naar huis. Daar maar even een goede nacht gemaakt!
Eigenlijk was ik gisteren dit verhaal aan het schrijven, toen Amir langskwam en zei, we gaan je weer ontvoeren. Oke? Dus wij naar een plaats, voorbij over bridge, komen we aan; alleen maar dronken indianen. Zij drinken trouwens Parbo ipv nova schin, enige verschil met de Brazilaanse indainen ongeveer. Zwemkleding mee en ik water gezwommen zo donker als cola. Nog donkerder dan colakreek waar we in een van de eerste weken geweest zijn.
Om een uur of half 9 begonnen Amir en ik het wel beetje vervelend te vinden dat niets opschoot, want honger hadden we. We zouden om 6 uur al eten, maar het schoot allemaal niet op. Surinamers zijn al niet zo van het opschieten, laat staan als het indianen zijn die ook nog dronken zijn. Daarom nog met de lokale jeugd gevoetbald, erg leuk! Maar uiteindelijk, naar veel pushe, de kippen gekregen, die Amir en ik hebben klaargemaakt. Ze moesten eerst nog in stukjes worden gehakt, dus ik heb de helft met een groot kapmes lopen hakken. Daarna het vel er afgetrokken, het vel bevat namelijk veel te veel cholosterol volgens Amir, dus oke. Vonden de poes en hond helemaal niet erg, die vochten erom. Toen koken in een ‘keuken’, het leek wel back to basic. Maar na ¾ uur was de kip in kerrie en barbecue klaar en hebben we heerlijk gegeten. Onder een afdakje met vier indiaanse mannen, de dames zaten namelijk in huis. De schoonmoeder, die op een vierkant blok van anderhalf bij één meter leek, lag wel in de hangmat. Waardoor de boompjes waar hij aan zat bevestigd precies daar een beetje doorbuigde. Ze kunnen daar eigenlijk geen Nederlands, dus voor mij was het niet zo heel fantastisch. Alsof je bij een groep Friezen zit, die het, wat je wel kan merken, de helft van de tijd over jou hebben. Want een blanke, daar, is natuurlijk bijzonder.
Aanstaande maandag is de dag van de inheemse, daarvoor waren ze volop aan het oefenen met muziek maken. Daar nog even op gedanst met Mellek en Amir, konden de indianen wel waarderen. Uitnodiging voor vandaag en maandag al staan, maar dat wordt hem niet. Wel genoeg indianen gezien voor de komen twee maanden;). Het is jammer dat je niet met ze kan communiceren, zou het een stuk leuker maken. Gelukkig is een voetbal daar ook rond en was de jeugd zo wel goed toegankelijk.
Vandaag ga ik naar Commewijne, naar Bastiaan toe (stagebegeleider). Gaan we nog wat dingen bekijken voor het project en hebben we een bbq bij BONI-sport. Dat is een sportschool in de openlucht waar we tijdens het kamp gebruik van gaan maken.
Maar wel weer genoeg getypt, heerlijk weer hier, dus duik zo, na mijn ontbijt, het zwembad in. Jullie zien de verhalen wel weer verschijnen!