Prisiri Fit Camp - Stukje Weelder
Door: ilsepastoor
Blijf op de hoogte en volg Ilse
11 September 2010 | Suriname, Paramaribo
Eindelijk een stuk over het kamp. Geschreven voor de Weelder, die deze maand nog uit komt. Maar nu alsvast online. Ben nog druk bezig met het schrijven van verslagen en wil dat graag af hebben voordat maandag mijn ouders komen. Daarna komt er vast en zeker nog een mooi verhaal.
Prisiri Fit Camp
Om 06:30 uur gaat de wekker. Bij jullie is de ochtend al bijna voorbij, half twaalf. Bij mij voelde het helaas iets anders aan. Na vier en half uur in een draaiende coma, door vermoeidheid en spanningen, voelde het aan alsof een baksteen op mijn hoofd was gevallen. Daarna spanning in de buik, want ja, na acht weken is het dan zo ver; Prisiri Fit Camp. Energielevel steeg al bij het ontbijt alsof ik de wereld aan kon.
Opeens stond ik daar dan, zestien gespannen, enthousiaste kinderen met afwachtende en toch wel bezorgde ouders toe te spreken. Dit hoort er schijnbaar ook bij; Ilse als kampleidster. Allemaal leuk en aardig, een kamp organiseren, maar om dan in het middelpunt te staan is even wennen. Moet opeens streng en enthousiast zijn. Heb een week lang de verantwoordelijkheid over zestien kinderen die niet van mij zijn en daarbij nog uit een geheel andere cultuur komen. Dan komen opeens de vragen naar boven. Ik organiseer een kamp voor kinderen met overgewicht en obesitas, ga ze lekker gezond laten eten en veel bewegen, maar wat is hun probleem nu eigenlijk? Hoe komen deze kinderen aan hun gewicht? Kan iemand van 21 jaar zonder ‘moeder ervaring’ of ervaring met leiding geven, 10 mensen aansturen en voor 16 kinderen zorgen? Ze worden hier opgevoed met de Surinaamse hand, zal mijn Nederlandse manier van leiding geven wel zijn vruchten afwerpen?
Gelukkig één handigheid van tijd, die tikt door. We zijn begonnen! Op naar de kennismakingsspellen met de kinderen. De ouders gingen met Bastiaan mee om informatie te krijgen over het nut van bewegen. Meteen werd al veel duidelijk, er heerst veel angst, onwetendheid en bezorgdheid bij de ouders. Wat kunnen we doen met ons kind, we zien dat ze steeds dikker worden? Dit alles terwijl de kinderen bezig waren met de spelletjes. In het begin wat onwennig, maar binnen enkele minuten een glimlach op hun gezicht die ik de rest van het kamp niet meer van hun gezicht heb zien gaan. Moest zelf ook nog wel even wennen aan de Surinaamse namen; Xavorita, Tahirah, Shefferon en Ketura bijvoorbeeld (was ik even blij dat ik hun achternamen niet hoefde te onthouden). Daarna op naar BONI sports waar we van Andy Souwer (2-voudig wereldkampioen K1 Thaiboksen) een hele leuke thaiboks les krijgen. Terwijl de kids leerden wat het woord discipline inhield en hun agressie kwijt konden op de kussens keken de meeste ouders met trots en fanatiek toe. Helaas ook enkele ouders die geen interesse hadden voor het kind en zelfs eentje die lag te slapen(!) in een hangmat. Aantal antwoorden op de vragen die op het begin van de dag mij te binnen schieten, werden (helaas) al snel beantwoord.
Na het thaiboksen werd het tijd om lekker af te spoelen. De ouders kregen in de tussentijd van diëtist Wandy informatie over gezond eten en daarna moesten ze zelf eten voor de kinderen koken. Volkoren tortilla met spinazie en een stukje kaas, makkelijk, gezond en lekker! Afscheid nemen van de ouders, zo.. rust wedergekeerd op het schoolterrein van Openbare School III te Meerzorg. Officieel moeder van 16 kinderen, de week is nu echt begonnen! Terwijl de kinderen hun eigen gordijnen beschilderden onder leiding van een kunstenares, was het wel even uitpuffen. This is a big big big deal! (Letterlijk en figuurlijk)
De rest van de week was een aaneenschakeling van supermooie momenten. De gedachte daaraan bezorgt me nog steeds een glimlach van oor tot oor om mijn gezicht en het gevoel of ik de belangrijke sportwedstrijd ter wereld heb gewonnen. Zo zijn we met zijn allen naar het thaiboksgala geweest, waar vooral de dames helemaal uit hun plaat gingen bij het zien van Henry. Hun favoriet, die hun samen met Andy Souwers, de dag ervoor had opgezocht tijdens de thaiboxles. Toen we later die week ook nog eens dé Letitia Vriesde op ons kamp kregen om atletiek te geven waren de ogen helemaal groot en was dit kamp toch wel echt heel stoer. Met enthousiasme rende Letitia, samen met begeleidster Simone, mee met de kinderen om ze te motiveren. Naast deze hele grote namen, werden ook veel andere sporten gegeven door mensen met kennis van zaken, en met net zoveel enthousiasme en overgave gegeven. Super! Ikzelf heb mijn creatieve kwaliteiten er ook maar op los gelaten en ze veel nieuwe beweegvormen bijgebracht. Naast serieuze leidster kreeg ik van de kinderen een groot compliment: ‘Jij lacht ook altijd. En waar haal je die energie vandaan, je bent gek en rent de hele dag’. Toch wat achterdocht, Surinamers he, haha. Even voor jullie beeldvorming een opsomming van de sporten en beweegvormen waar ze in die week mee aan de slag zijn geweest: zumba, dansen (hiphop en stijl), voetbal, djoel, fietsen, spinning, thaiboksen, zelfverdediging, balsporten, zwemmen, aquarobics, oud -Hollandse spelletjes en circuittraining. Naast het bewegen stond het eten hier hand in hand mee centraal. Afgemeten porties gezond, lekker eten en vooral ook genoeg. Het leuke was dat ze ook zelf gingen koken. Ze stonden letterlijk te springen en te zeuren wanneer ze eindelijk mochten koken. Zo mooi om te zien dat ze leergierig zijn in gezonde dingen. Naast eten en bewegen hebben we als kamp ze kennis laten maken met een speurtocht in de oude plantage Peperpot en een spooktocht. Vooral het laatste was zeer geslaagd, ze kennen dit niet in Suriname. Gillende jongens en meiden, alsof hun leven er vanaf hing. Daarnaast de gehele buurt op stelten om een huisgenootje die dood speelde in de greppel. In een groep kwamen ze aangelopen, een dikke kleine man met een buks (!) voorop. Klaar om serieus te schieten, omdat ze dachten dat er een lijk werd gedumpt. Haha! Gelukkig waren de moslims wel net klaar met bidden toen we de kinderen lieten schrikken met het alarm van Bastiaan zijn huis (Bastiaan woont tegenover een moskee en de ramadan was in volle gang…) . Zou toch lullig zijn geweest.
Veel belangrijker voor mij die week was om te zien dat hun gehele houding veranderde. Van kinderen die in elkaar gedoken liepen, onzeker praatten en eigenlijk geen eigen mening hadden, tot kinderen die goed in hun vel zitten. Trots zijn op hun lichaam en aan het kletsen zijn met de andere kinderen. Natuurlijk moet ik er bij vermelden dat het een beetje kunstmatige omgeving was. Volop kinderen (vriendjes) om zich heen, lekker eten, veel leuke spellen doen en genoeg positieve aandacht. Maar alsnog vond ik het mooi om te zien dat de jongens met een leeftijd rond de 11 jaar tegen over de dames aan het shaken waren met hun boven lichaam. Dit met een enorme glimlach en zonder schaamte schreeuwend: ‘shake it, shake it’. De meiden die giechelend en lachend gewoon leuk meededen. Wat een verschil met het begin van de week! Wetend dat deze kinderen dagelijks gepest worden en weinig tot geen vrienden hebben, was het kamp gevoelsmatig al geslaagd.
Voor mijzelf is het anderhalf uur durende gesprek op woensdag met de ouders, iets wat me nog lang zal bijblijven. In de week zijn er heel veel dingen naar boven gekomen bij de kinderen, van eenzaamheid tot ondragelijke thuissituaties. Veel meer dan wij hadden durven hopen/ bedenken. Kinderen die hun eigen verhaal vertellen, terwijl ze ons nog niet eens een week kennen. Het was een heftig gesprek met de ouders, waar enkele tranen aan hun kant vloeiden, er stiltes waren, en de boodschap als een dreun bij een aantal aankwam. Natuurlijk zijn er ook ouders bij waarvoor het niet geldt, maar er is nog heel veel te veranderen op het gebied van opvoeding. Maar ik hou me vast aan de positieve gedachte: deze ouders hebben stuk voor stuk hun kind opgegeven voor het kamp. Dit is hopelijk een opstap naar een betere toekomst! De wil om iets te veranderen is er.
Na het gesprek hingen er meteen weer drie kinderen om je nek en zeiden: ‘gelukkig is het pas woensdag, we hoeven vrijdag toch pas naar huis?’ Twee verschillende werelden even binnen twee minuten. Vrijdag nam ik dan ook met pijn in mijn hart afscheid van alle lieve kinderen. Stuk voor stuk kinderen om nooit meer te vergeten. Van allemaal een superlieve foto gehad en een bigi brasa! Na deze week als typemiep gefunctioneerd te hebben en voor alle kinderen een advies voor een vervolgtraject te hebben geschreven, kan ik maar een ding zeggen. Het was een TOP week! Niet alleen de kinderen hebben veel geleerd en genoten, ikzelf zeker ook. Natuurlijk wil ik iedereen bedanken die op wat voor manier dan ook een positieve draai aan dit fantastische project heeft gegeven! Het is een supermooie afsluiting van mijn bijzondere mooie en leuke tijd in Suriname geweest!
Prisiri Fit Camp
Om 06:30 uur gaat de wekker. Bij jullie is de ochtend al bijna voorbij, half twaalf. Bij mij voelde het helaas iets anders aan. Na vier en half uur in een draaiende coma, door vermoeidheid en spanningen, voelde het aan alsof een baksteen op mijn hoofd was gevallen. Daarna spanning in de buik, want ja, na acht weken is het dan zo ver; Prisiri Fit Camp. Energielevel steeg al bij het ontbijt alsof ik de wereld aan kon.
Opeens stond ik daar dan, zestien gespannen, enthousiaste kinderen met afwachtende en toch wel bezorgde ouders toe te spreken. Dit hoort er schijnbaar ook bij; Ilse als kampleidster. Allemaal leuk en aardig, een kamp organiseren, maar om dan in het middelpunt te staan is even wennen. Moet opeens streng en enthousiast zijn. Heb een week lang de verantwoordelijkheid over zestien kinderen die niet van mij zijn en daarbij nog uit een geheel andere cultuur komen. Dan komen opeens de vragen naar boven. Ik organiseer een kamp voor kinderen met overgewicht en obesitas, ga ze lekker gezond laten eten en veel bewegen, maar wat is hun probleem nu eigenlijk? Hoe komen deze kinderen aan hun gewicht? Kan iemand van 21 jaar zonder ‘moeder ervaring’ of ervaring met leiding geven, 10 mensen aansturen en voor 16 kinderen zorgen? Ze worden hier opgevoed met de Surinaamse hand, zal mijn Nederlandse manier van leiding geven wel zijn vruchten afwerpen?
Gelukkig één handigheid van tijd, die tikt door. We zijn begonnen! Op naar de kennismakingsspellen met de kinderen. De ouders gingen met Bastiaan mee om informatie te krijgen over het nut van bewegen. Meteen werd al veel duidelijk, er heerst veel angst, onwetendheid en bezorgdheid bij de ouders. Wat kunnen we doen met ons kind, we zien dat ze steeds dikker worden? Dit alles terwijl de kinderen bezig waren met de spelletjes. In het begin wat onwennig, maar binnen enkele minuten een glimlach op hun gezicht die ik de rest van het kamp niet meer van hun gezicht heb zien gaan. Moest zelf ook nog wel even wennen aan de Surinaamse namen; Xavorita, Tahirah, Shefferon en Ketura bijvoorbeeld (was ik even blij dat ik hun achternamen niet hoefde te onthouden). Daarna op naar BONI sports waar we van Andy Souwer (2-voudig wereldkampioen K1 Thaiboksen) een hele leuke thaiboks les krijgen. Terwijl de kids leerden wat het woord discipline inhield en hun agressie kwijt konden op de kussens keken de meeste ouders met trots en fanatiek toe. Helaas ook enkele ouders die geen interesse hadden voor het kind en zelfs eentje die lag te slapen(!) in een hangmat. Aantal antwoorden op de vragen die op het begin van de dag mij te binnen schieten, werden (helaas) al snel beantwoord.
Na het thaiboksen werd het tijd om lekker af te spoelen. De ouders kregen in de tussentijd van diëtist Wandy informatie over gezond eten en daarna moesten ze zelf eten voor de kinderen koken. Volkoren tortilla met spinazie en een stukje kaas, makkelijk, gezond en lekker! Afscheid nemen van de ouders, zo.. rust wedergekeerd op het schoolterrein van Openbare School III te Meerzorg. Officieel moeder van 16 kinderen, de week is nu echt begonnen! Terwijl de kinderen hun eigen gordijnen beschilderden onder leiding van een kunstenares, was het wel even uitpuffen. This is a big big big deal! (Letterlijk en figuurlijk)
De rest van de week was een aaneenschakeling van supermooie momenten. De gedachte daaraan bezorgt me nog steeds een glimlach van oor tot oor om mijn gezicht en het gevoel of ik de belangrijke sportwedstrijd ter wereld heb gewonnen. Zo zijn we met zijn allen naar het thaiboksgala geweest, waar vooral de dames helemaal uit hun plaat gingen bij het zien van Henry. Hun favoriet, die hun samen met Andy Souwers, de dag ervoor had opgezocht tijdens de thaiboxles. Toen we later die week ook nog eens dé Letitia Vriesde op ons kamp kregen om atletiek te geven waren de ogen helemaal groot en was dit kamp toch wel echt heel stoer. Met enthousiasme rende Letitia, samen met begeleidster Simone, mee met de kinderen om ze te motiveren. Naast deze hele grote namen, werden ook veel andere sporten gegeven door mensen met kennis van zaken, en met net zoveel enthousiasme en overgave gegeven. Super! Ikzelf heb mijn creatieve kwaliteiten er ook maar op los gelaten en ze veel nieuwe beweegvormen bijgebracht. Naast serieuze leidster kreeg ik van de kinderen een groot compliment: ‘Jij lacht ook altijd. En waar haal je die energie vandaan, je bent gek en rent de hele dag’. Toch wat achterdocht, Surinamers he, haha. Even voor jullie beeldvorming een opsomming van de sporten en beweegvormen waar ze in die week mee aan de slag zijn geweest: zumba, dansen (hiphop en stijl), voetbal, djoel, fietsen, spinning, thaiboksen, zelfverdediging, balsporten, zwemmen, aquarobics, oud -Hollandse spelletjes en circuittraining. Naast het bewegen stond het eten hier hand in hand mee centraal. Afgemeten porties gezond, lekker eten en vooral ook genoeg. Het leuke was dat ze ook zelf gingen koken. Ze stonden letterlijk te springen en te zeuren wanneer ze eindelijk mochten koken. Zo mooi om te zien dat ze leergierig zijn in gezonde dingen. Naast eten en bewegen hebben we als kamp ze kennis laten maken met een speurtocht in de oude plantage Peperpot en een spooktocht. Vooral het laatste was zeer geslaagd, ze kennen dit niet in Suriname. Gillende jongens en meiden, alsof hun leven er vanaf hing. Daarnaast de gehele buurt op stelten om een huisgenootje die dood speelde in de greppel. In een groep kwamen ze aangelopen, een dikke kleine man met een buks (!) voorop. Klaar om serieus te schieten, omdat ze dachten dat er een lijk werd gedumpt. Haha! Gelukkig waren de moslims wel net klaar met bidden toen we de kinderen lieten schrikken met het alarm van Bastiaan zijn huis (Bastiaan woont tegenover een moskee en de ramadan was in volle gang…) . Zou toch lullig zijn geweest.
Veel belangrijker voor mij die week was om te zien dat hun gehele houding veranderde. Van kinderen die in elkaar gedoken liepen, onzeker praatten en eigenlijk geen eigen mening hadden, tot kinderen die goed in hun vel zitten. Trots zijn op hun lichaam en aan het kletsen zijn met de andere kinderen. Natuurlijk moet ik er bij vermelden dat het een beetje kunstmatige omgeving was. Volop kinderen (vriendjes) om zich heen, lekker eten, veel leuke spellen doen en genoeg positieve aandacht. Maar alsnog vond ik het mooi om te zien dat de jongens met een leeftijd rond de 11 jaar tegen over de dames aan het shaken waren met hun boven lichaam. Dit met een enorme glimlach en zonder schaamte schreeuwend: ‘shake it, shake it’. De meiden die giechelend en lachend gewoon leuk meededen. Wat een verschil met het begin van de week! Wetend dat deze kinderen dagelijks gepest worden en weinig tot geen vrienden hebben, was het kamp gevoelsmatig al geslaagd.
Voor mijzelf is het anderhalf uur durende gesprek op woensdag met de ouders, iets wat me nog lang zal bijblijven. In de week zijn er heel veel dingen naar boven gekomen bij de kinderen, van eenzaamheid tot ondragelijke thuissituaties. Veel meer dan wij hadden durven hopen/ bedenken. Kinderen die hun eigen verhaal vertellen, terwijl ze ons nog niet eens een week kennen. Het was een heftig gesprek met de ouders, waar enkele tranen aan hun kant vloeiden, er stiltes waren, en de boodschap als een dreun bij een aantal aankwam. Natuurlijk zijn er ook ouders bij waarvoor het niet geldt, maar er is nog heel veel te veranderen op het gebied van opvoeding. Maar ik hou me vast aan de positieve gedachte: deze ouders hebben stuk voor stuk hun kind opgegeven voor het kamp. Dit is hopelijk een opstap naar een betere toekomst! De wil om iets te veranderen is er.
Na het gesprek hingen er meteen weer drie kinderen om je nek en zeiden: ‘gelukkig is het pas woensdag, we hoeven vrijdag toch pas naar huis?’ Twee verschillende werelden even binnen twee minuten. Vrijdag nam ik dan ook met pijn in mijn hart afscheid van alle lieve kinderen. Stuk voor stuk kinderen om nooit meer te vergeten. Van allemaal een superlieve foto gehad en een bigi brasa! Na deze week als typemiep gefunctioneerd te hebben en voor alle kinderen een advies voor een vervolgtraject te hebben geschreven, kan ik maar een ding zeggen. Het was een TOP week! Niet alleen de kinderen hebben veel geleerd en genoten, ikzelf zeker ook. Natuurlijk wil ik iedereen bedanken die op wat voor manier dan ook een positieve draai aan dit fantastische project heeft gegeven! Het is een supermooie afsluiting van mijn bijzondere mooie en leuke tijd in Suriname geweest!
-
12 September 2010 - 09:45
Heike:
tranen in mijn ogen bij het lezen van dit verhaal. Supergoed gedaan Ilse! -
12 September 2010 - 10:28
Noor:
Hai Ilse!
Wat een mooi verhaal! Je hebt er weer een boel van geleerd als ik het zo lees. Hoop je toch ook wel snel weer in Nederland te zien.. Liefs! -
13 September 2010 - 11:19
Lianne:
Ik ben super trots op je Ilse. Heel veel plezier met je ouders. Ga nog even lekker genieten. Kus. -
13 September 2010 - 11:43
Tessa:
Hey Ilse! Hier even een reactie van je ex-huisgenootje haha. Supermooi verhaal zeg en wat fijn dat je zoveel voor deze kinderen kunt betekenen! Goed pedagogische bezig:)
Nog veel plezier daar en blijf genieten! -
13 September 2010 - 19:17
Het Stel:
hey tiepmiep ben trots op je owja wil je even zeggen tegen mams en paps dat er ingebroken is alleen een ouwe cube en specialized weg.. dus valt mee je ghost hangt er nog;) veel plezier met de oudjes brood is gesmeerd morgen weer naar school jej kus lik tot snel -
13 September 2010 - 22:28
Marije:
Ik ben trots op je!
Dikke tuut. -
14 September 2010 - 06:03
Martine:
Hee Ils! Super goed gedaan! Nu vakantie?? Groetjes! -
14 September 2010 - 11:21
Marijke:
Hallo lieverd.
Wat kan jij enorme trots zijn op je zelf zeg(en ik ben het ook op jou.)
Nu lekker genieten met paps en mams en tot over een paar weken.
Liefs Marijke -
14 September 2010 - 15:47
Annet:
Hoi iels!
Als ik dit mail zijn je ouders er al!Wat n laatste superverslag van het kamp! Om stil van te worden. Wat heb je dit supergoed gedaan. Ga nu maar genieten. Tot gauw! -
14 September 2010 - 20:34
Linda:
hoi ilse wat een kanjer ben je, welliswaar geen moeder zoals je zelf zegt maar je weet goed wat je doet geloof ik.
als je vader en moeder er zijn geniet er samen van, het is nu aftellen, groetjes linda en tot gauw -
15 September 2010 - 12:35
Greta (Nijemirdum):
Hier ging je voor naar Suriname. Je hebt t goed gedaan,meid! En nu een welverdiende vakantie met je ouders. Veel plezier!
groetjes en tot ziens. -
21 September 2010 - 15:20
Laura:
Wat een mooi verhaal! Echt goed gedaan schat!Ben trots op je!! Veel plezier nog met je ouders! Dikke kus -
27 September 2010 - 05:34
Greta:
Ik wens je een goede reis naar huis en tot ziens! -
27 September 2010 - 09:28
Anita:
Hee Ilse!
Een hele goede reis, en hopelijk tot snel!
Liefs Anita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
