Washabo

Het is tweede kerstdag tweeduizendenelf, de regen klettert op het dak. Het is niet koud en zonnig, maar 28 graden is toch wat…
Hopelijk hebben jullie allemaal gezellig en leuke dagen! Ik wil jullie ook bedanken voor de vele reactie die ik krijg via de site of via via;) Ik zal jullie snel op de hoogte brengen wat de afgelopen weken mij heeft bezig gehouden.
Mijn agenda op het werk was de laatste weken vol, wat betekend dat het harde werken was begonnen. [Ja echt waar, dat kan hier ook!] Gelukkig had ik mijn draai gevonden, dus was de glimlach weer volop aanwezig. Wat heerlijk om voor deze mensen zoveel te kunnen betekenen. Afsluiting van de dag een spinninglesje en met een goed gevoel naar huis om eten te koken. We hebben onderhand een gas-tweepit-stelltje, waardoor het allemaal wat sneller gaat. Doordeweeks vloog de tijd voorbij, waardoor de weekenden wat rustiger waren. Even lekker uitslapen!
Vanwege de decembermaand is de praktijk deze laatste twee weken van de maand gesloten. Bij de surinaamse bevolking staat hele maand december in het teken van kerst en oud en nieuw. Wat inhoud dat ze volledig met hun hoofd bij eten koken en inkopen doen zitten en de helft van de patiënten of laat of niet komen.
Ook vanuit de praktijk wilde we een kerstdiner organiseren [net als vorig jaar], dit voor de kinderen van het Prisiri Fit Camp. Vorige week zaterdag hebben we op Meerzorg [waar Bas woont] met zo’n 30 man eerst een beweegactiviteit gedaan, daarna lekker eten klaargemaakt om dat uiteindelijk gezellig met zijn allen aan een grote tafel op te eten. Samen met Marjolein [stagiere] hebben we smiddags een kersttwister gemaakt met sneeuwpoppen, kerstballen, kerstbomen en een kerstster. Ook hadden we een spelletje bedacht met ballonnen, waarbij de buikspieren getraind werden. Mooi gezicht donkere kinderen en ouders genietend en lachend bezig met gekleurde ballonnen. Geen schaamte voor de enorme druppels zweet die langs hun lichamen liepen. Daarna gingen ze in kleine groepjes salades maken, erg lekker en leuk.
Maandag ochtend ging de wekker al vroeg, tijd om op trip te gaan, vakantie! De nicht van Bastiaan, Willemijn, wilde ook mee, dus met zijn tweeën op pad. Na ongeveer tien keer contact te hebben gehad met het taxibedrijf is het uiteindelijk nog gelukt ook, met maar een vertraging van driekwart uur. Op weg naar Nieuw Nickerie, waar we om kwart over twee smiddags aankwamen. Onze eindbestemming was Washabo, een indianendorpje dat in het westen van Suriname ligt aan de rivier tussen Suriname en Brits Guyana. Een van de meiden in het huis naast ons huis in Paramribo was daar namelijk voor 3,5 week om daar iets op opvoedgebied te betekenen en les te geven op de school. Vanuit Nieuw Nickerie zou de boot, een postboot, vertrekken om drie uur. Terwijl Willemijn even aan het water bleef zitten ging ik op zoek naar eten. Maar tijdens mijn tocht werd ik gebeld met de mededeling dat we op de verkeerde plek stonden. Wij onder begeleiding van twee militairen [in een auto waar de deuren automatisch opengingen [vette shit!]] op de juiste plaatst gedropt. We waren op tijd, maar de rest wat zeg maar al iets eerder. Wat betekende dat het [best wel] kleine bootje overladen was met goederen en indianen [allemaal terug naar huis met kerst]. Eigenlijk was er dan ook geen plek meer voor onze hangmat, maar met wat improvisatie kon er toch nog eentje opgehangen worden. Toch fijn als je elkaar vier uur kent en met zijn tweeën in een hangmat moet liggen, haha. Het was zo ongelofelijk vol dat ook onder onze hangmat nog hangmatten hingen en naast ons. De foto’s maken hopelijk een beetje het beeld duidelijk. Een toch die normaal gesproken 8-9 uur zou duren, werd er eentje van 17 uur. De propeller was onderweg nog stuk gegaan, maar in het pikke donker was ons dat niet helemaal duidelijk geweest. Ook maakte deze boot wat meer stops dan verwacht en werkte al dat gewicht ook niet echt mee.
Toen midden in de nacht bij een stijger opeens een aantal hangmatten naar de zijkant werden gehangen en er een half uur lang mannen met grote schijnwerpers op de kop heen en weer rende, waren onze ogen wel even groot. Wat is hier aan de hand?? Waar is onze bagage?? Oke jij ligt ook nog in de hangmat, goed, wat is dit?? Gelukkig was het alleen maar laden en lossen. De zonsopgang maakte de langdurige reis [net als de zonsondergang trouwens] goed. Zo ongelofelijk mooi, dat kan je echt niet beschrijven. Zulke groene hoge bomen aan weerskanten, douw op het water en de zon die traag omhoog komt. Dit is leven!
Aangekomen in het dorpje[net zoveel inwoners als De Waal, haha] Annemiek opgezocht die voor de klas stond. We waren toe aan een douche, maar natuurlijk in de rivier. Terwijl een indiaanse vrouw haar was in de rivier deed, zwommen wij bij de stijger tegen de stroom in. Het leven daar bestaat uit wassen, eten enneh ja wat nog meer?? De verbazing van de mevrouw dat wij beiden nog geen kinderen hebben en toch echt al 22 en 34 zijn, was dan ook heel groot. Haar dochter van 23 had er namelijk al 4, begonnen op haar 15e.
Het is echt niet voor te stellen wat voor rust daar is. De dieren doorbreken de stilte, maar kijkend naar het water vergeet je alles om je heen. Wat is de natuur mooi en wat zonde dat mijn achtertuin in Nederland er niet zo uit ziet. Indianen die rustig peddelen en hun vis voor de dag vangen.
Het was een onvergetelijke week, met veel lol en nog aardig wat activiteiten. Zo zijn we naar het dorpje Apoera gelopen. Tijdens de tocht deed ik nog een poging om vruchtjes van de boom te plukken. Natuurlijk bij een afgrond van twee a drie meter, lekker slim. Toen mijn voeten weggleden was ik blij met de reflexen die mijn lichaam heeft, als een echt Tarzanarinnetje hangend aan een tak. Gelukkig redde Willemijn mijn voordat mijn liaan tot stilstand was gekomen.
Verder wandelend over de roze stoffige bauxiet wegen genoot ik van de mooie planten. Maar keek ik de andere kant op werd ik geconfronteerd met de tegenstrijdigheden. Afval overal waar ze het ook maar neer wilde gooien. Ook merk je in het dorp ‘de scheve verhouding’. Zo is het hebben van kinderen vanzelfsprekend, maar ze moeten zichzelf vermaken en na bed brengen.
Met een zeekajat de rivier op was ook heerlijk om even een te zijn met de natuur. Wat een mooi uitzicht. Nog even een duik genomen bij een soort inhammetje. Een van de meisjes uit het was mee en samen lopen stunten in het water. Zij klom op mijn schouders terwijl ik opstond [zie foto’s]. De zonsondergang en de sterrenhemel waren savonds erg mooi.
Waar we eigenlijk nog het trost op waren was onze maaltijden. Genoeg bliktjes en middelen meegenomen om van niets toch iets te maken [en nog gezond ook!]. Ei gebakken met groente, kikkererwtensalade, tonijnsalade, flensjes, witte koolsalade met rozijntjes, zo maar een greep uit onze lekkere gerechten.
Volgens mij staan er genoeg woorden als mooi, ongelofelijk en rust in. Zo had ik het ook in één zin kunnen omschrijven haha. Hoop dat jullie weer een beetje een beeld hebben gekregen van mijn belevingen.
Heel veel liefs voor iedereen! Geniet van alle dingen die je doet en ziet! Spierpijn is vervelend, maar zolang het je lachspieren zijn moet je er trots op zijn;)