Afscheid nemen bestaat niet!

Het wordt bijna een cliché om te beginnen met: ‘de tijd vliegt’. Het is maarliefst twee maanden geleden dat ik voor het laatst de tijd heb genomen om jullie op de hoogte te stellen van al mijn bijzondere avonturen.
Gisteren heerlijk met acht man pasta alla Ilse opgegeten, dit keer met spinazie, ui, tomaat, knoflook, brie en mozzarella. Tja wat kan je met die ingrediënten niet lekker maken hea;) Toch fijn dat Linde het compliment gaf: ‘mijn laatste avond en ik heb nog niet zo gezond gegeten in Suriname’.

Naast deze gezellige aangelegenheid is het regenseizoen ook met harde snelheid ingezet, want vijf huisgenootjes die gemiddeld drieënhalve maand hier zijn geweest zijn vertrokken deze week. Je merkt dat het samen leven al zo’n band oplevert dat een brok in je keel bij elk persoon weer aan de orde is. Naast dat de straten weer vol stromen omdat het toch echt tropisch REGENwoud hier is, werden de wangen ook bevochtigd. Gelukkig blijft het warme gevoel en de glimlach bij elke foto of liedje wat ons aan ze doet denken; Tosca Power! En zoals het gaat, vier nieuwe huisgenootjes zijn al weer gearriveerd en gaan we vast weer een super tijd mee hebben!
De afgelopen twee maanden zijn er natuurlijk wel weer verschrikkelijk leuke dingen gebeurt. Zo zijn we naar Dantai Bai geweest met een hele groep. De ene helft waagde zich aan het tokkelen terwijl Tessa en ik in een kano stapte en de zoela’s (stroomversnellingen) in het gebied trotseerde. Wat gaaf! Zo mooi de natuur! Heerlijk om te proberen baas te zijn van de natuur en dat, als je hele kleine doelen stelt, soms toch aardig lukt. Zo wilde ik perse de rechter afslag van een stroomversnelling; doel behaald na uitgeput anderhalve minuut volle kracht ploeteren. Maar wel met de kanttekening dat ik zo’n grote sloot water hapte tijdens mijn scherpe bocht dat mijn kano onder mij vandaan zonk. Ik zal je zeggen, een raar beeld (Tessa lag helemaal dubbel) en een bizar gevoel. Dus naar de kant zwemmen en lief lachen naar de gids die mij kwam redden haha! Heerlijk genieten van lekkere eten en met zijn alle op een rij slapen in de hangmat. Onbeschrijfelijk!
Met Vitisha, Margret en Daniele (+ 4 vrienden) ben ik ook nog naar Matapica geweest. Waar ik na een half jaar eindelijk weer stand zag. Grappig dat je van een berg zand en vies zout water zo blij kan worden. Als een kind die een snoepje kreeg liep ik de hele dag rond. Lekker beachspelletjes gespeeld en samen met Jeremy tegen twee hindoestaanse jongens een potje strandvoetbal. Zo, dat is heavy, mul zand met steentjes, hartslag om tig en hijgen als een paard. Maar we hebben ze wel even laten zien dat ze niet met ons moesten sollen door met 4-1 te winnen. Zo scoorde ik, het meisje (haha), een panna als eerste doelpunt, de gezichten van die jongens maakte dat mijn weekend niet meer stuk kon haha! Helaas savonds wat koortsig waardoor de schilpadden (omdat het behoorlijke wandeling inhield) even aan mij voorbij liet gaan. Klinkt wel heel erg als luxe he, dat ik het toch al een keer gezien heb. Maar gelukkig voelt elke trip even goed nog als een hele beleving. Na twaalf uur heerlijk intiem mijn hangmat te hebben geknuffeld was de koorts weg en heb ik heerlijk een strandwandeling met Margret gemaakt. Die heeft de helft van de tijd met een vreemd gezicht naar mij gekeken hoe enthousiast ik over de zee, stroming, dieren, Texel en noem maar op kon praten. Ja je blijft een eilander, noh?
Het leven in Paramaribo verloopt voor de rest zeer voorspoedig. Werken gaat goed en de weken vliegen voorbij. De eerste vijf vergaderingen voor het derde Prisiri Fit Camp zijn al weer geweest wat in augustus zal plaatsvinden. Ook dit jaar (net als het eerste jaar) zal ik kampleider zijn en Marjolein (die aanwezig was bij het tweede kamp) zal mijn buddy zijn. Om mij wat sneller te kunnen verplaatsen door de stad heb ik nu ook een brommer met een felgroene helm. Dit geeft een hoop vrijheid met zich mee en een kick natuurlijk haha;) 23 en mijn eerste brommer;) Daarbij waren mijn birckenstocks en hardloopschoenen overleden, dus die zijn ook weer vervangen.
Van de week is dan ook eindelijk met mountainbike aangekomen in Suriname. Alsof ik een kind kreeg, zo noemen mijn huisgenoten het. Zo blij! De verbazing over het gezond eten en het vele sporten lijkt niet te verdwijnen, haha mooi toch! Toch een verschil stage of werken ;)
Als laatste nog een leuke mededeling voor de mensen die mij missen, ik heb besloten om in november daadwerkelijk terug naar Nederland te vliegen. Volgende uitdaging en hopelijk in combinatie met een specialisatie maar dat zijn nog ruige plannen.
Natuurlijk als allerlaatste: lieve Joachiem, Veerle, Sven, Linde en Margret bedankt voor de super leuke tijd. You were all somebody’s that I want to know! Thanx!