Eindelijk! Whaa Prisiri Fit Camp III

Het is net of ik morgen de wedstrijd van mijn leven moet sporten. Mijn ogen zijn al open terwijl de zon pas net zijn stralen laat zien. Gisteren moeite om te slapen, het lijken wel zenuwen die zich al een doldwaze door mijn lichaam verspreiden. Morgen is het namelijk zowel, Prisiri Fit Camp III, whaaa spannend!
De afgelopen maanden vlogen voorbij, drukte, maar superveel leuke momenten. Zo zijn Dave, Sandra en Han afgelopen zaterdag weer naar huis gegaan naar drie fantastische weken. De eerste week hebben een super mooie fietstocht door bush bush gehad. Helemaal rood van het stof de eerste dag kamperen onder een zijltje met een enorme bui regen en het dauw wat bleef hangen in tussen de bergen. Temperatuur daarom iets gezakt waardoor mijn Nederlandse bezoekers klappertandend in de hangmat hingen. Temperatuur is ook maar relatief he! De tweede dag een enorm ruig parcours, vanaf moment één afzien en genieten. Na 15 km was het voor mij iets minder genieten toen de prut in mijn helm zat en mijn arm open. Lateriet met water en een pittige afdaling hadden mijn achterband doen schuiven. Na een uurtje bijkomen en EBHO van Sandra, de rest weer op de fiets. Ik in de volgauto naar een indiaan die werkelijk waar alles ziet en weet. Oeh dat zijn wel de momentjes dat ik denk, november, november, oei zo dicht bij. De derde dag gelukkig toch op de fiets kunnen springen en vanuit het Afabakka resort bij het stuwmeer (waar ze ons heel vriendelijke hebben ontvangen ) richting de bekendste berg van Suriname; Brownsberg. Na twee jaar opnieuw oog in oog met de berg. Conditie van de berg was prima. Mijn eigen conditie, naast een arm die ik niet zo goed kon gebruiken, ook. Oke, let’s go! 43 minuten later was de strijd gestreden en had ik samen met Dave de top bereikt. Sandra en Etto kwamen maar een paar minuutjes later en ook Han had beestachtig hard gereden. Petje af! De laatste dag zijn we naar de Irene vallen geweest, het blijft mooi en hebben we de afdaling van gehad. Niet ongevaarlijk, zo koppelde Han tien meter voor me over zijn stuur. Gelukkig na een weekje weer helemaal hersteld, met een tekening op zijn linker arm voor de ruige verhalen. Tijdens de vier dagen had onze indiaan wild geschoten en mochten we helpen bereiden, super lekker en anatomie les tussen de bomen is toch wel tof.
Terug in de stad zijn we een houtzagerij gaan bezoeken, speciaal voor Dave. Wat een grote bomen. Ja sorry kan het technische verhaal niet in detail vertellen, maar twee stammen op elkaar waren groter dan ikzelf. Mooi om te zien dat die grote bomen, een proces doorlopen en als houten vloer of deur een paar weken later de verkoop in gaan.
Toen was het tijd om echt de binnenlanden in te gaan; Anaula. Waar we kaaimannen hebben gespot, dorpwandeling hebben gemaakt tussen de marrons (echt zwarte mensen), heerlijk in de zula’s (stroomversnellingen) hebben gezeten en het ook even tijd was voor een boek aan het zwembad. Ja heel bijzonder een zwembad in dat gebied. Smorgens aapjes voeren en kijken naar de ara’s die een ware show weggeven, phoen wat vervelend;)
De laatste week zijn we naar Bigi Pan (betekend groot meer) (bij Nickerie) geweest. Primitief op pad met een korjaaltje (bootje), twee uien, visnetten, knoflook, een blikje knakworst (voor als de vangst mislukt) en een zak brood. Gelukkig een heerlijke vangst die onze gids met veel liefde midden op het meer in een hutje klaarmaakte. Wij genietend van de stilte, vogels en de sterren. De dag erna voeren we naar de Atlantische oceaan, toch bijzonder om die te zien. Daar aangekomen doken Marjolein, Dave en ik de modder in. Lol als een stel varkens helemaal zwart. Heerlijk!
Ons laatste uitstapje was Babunhol, waar we heerlijk een dagje hebben genoten van de mooie omgeving. Nog even op het water gekajakt en weer terug naar Paramaribo. De laatste puntjes op de i zetten voor vertrek en zaterdag ze afgezet bij Zanderij. Super vakantie, thanx familie!
Oejh maar nu snel onder de douche en naar de locatie waar morgen het Prisiri Fit Camp gaat beginnen. 23 kinderen dit jaar tussen de 9 en 14 jaar met overgewicht of obesitas. De kinderen in de groepen die bij ons trainen in de praktijk kijken er al weken naar uit. Het heeft iig even geholpen om de zenuwen te onderdrukken. Ik schrijf jullie snel weer!
Voor ik het vergeet een hele dikke brassa (knuffel) voor mij lieve oma. Die is vorige maand jarig geweest (gefeliciteerd!) en heeft mij op een hele lieve manier verrast door een super cadeau te sturen naar Paramaribo. Dank u wel!