Tik, Tak..
Blijf op de hoogte en volg Ilse
20 September 2012 | Suriname, Paramaribo
Wanneer het einde van een periode in zicht komt lijkt het alsof tijd er meer toe doet. De ene dag kijk ik op de kalender en denk ik; ‘Sang!! 15 september??!! Nog zo kort.. ’ De dag erna denk ik:’Deze dag duurt een eeuwigheid, het is pas 16 september, blegh’.
Op de een of ander manier word ik dus meer geconfronteerd met de tijd. Zo helpen de mensen aan deze kant van het water mij eraan herhinderen hoe ‘kort’ we nog maar hebben om leuke dingen te doen, terwijl de andere kant van het water aangeeft hoe ‘snel’ we al weer leuke dingen kunnen doen. Eigenlijk wel heel fijn als ik de afgelopen twee zinnen lees, want na leuk komt leuk. Toch voelt het anders, als een soort spagaat. Hoe dan ook er komt een afscheidsmoment.
Het heerlijke leven hier, waarbij je midden in de natuur elke dag weer bekijkt wat je gaat doen. Waar de zon elke dag voor een positief gevoel zorgt en waarbij de mensen je altijd weer een glimlach op je gezicht doen toveren. De voldoening uit het werk en de vrijheid om grote stappen te zetten en met activiteiten te participeren. Waar een kamp opzetten voor kinderen met overgewicht en obesitas nieuw en mogelijk is en waar ik met mijn jonge leeftijd volgende week voorlichting geef aan een grote groep kinderen over leefstijl. Kansen, mogelijkheden, beperkingen maar flexibiliteit, ver weg maar toch warm, knus en dorps. Passie en luiheid, inspiratie en eeuwig wachten wisselen zich hier af en leven hand in hand met elkaar.
Ik weet wat ik hier heb, en ik weet wat ik mis in Nederland en zo weer ga krijgen. En als ik eraan denk moet ik eigenlijk verdomd gelukkig zijn daarmee. Ik merk dat intensiteit van contact niets te maken heeft met mijn gevoel en hoe dicht mensen bij mij staan.
Vorige week werd mijn gevoel uit elkaar getrokken toen mijn lieve oma is gaan slapen en naar opa en Edwin is gegaan. Een moment om stil te staan bij de fantastische dingen die ik van haar heb geleerd en daarbij doel ik vooral op haar karakter en persoonlijkheid. Positief, geïnteresseerd, open, kwebbelig en altijd met een lach. Aan de andere kant de onmacht en de eenzaamheid om het, moeilijker dan thuis, te kunnen delen met de mensen om mij heen.
Een grietjebie wast zich ongestoord in ons zwembad en zorgt dat zijn gele vacht weer schoon is. 8.14 uur en de dag is weer begonnen. Twee plakkies (gekko’s) wandelen achterelkaar aan en doen een paringsdans. De buurvrouw is bezig in de tuin, mijn huisgenoot maakt een broodje en de buurman rijdt naar zijn werk. De wereld is rond, groot en draait door. Binnenkort bevind ik mij weer aan de andere kant, maar niet voordat ik hier alles heb afgerond en de mooie dingen in mijn hart heb gesloten.
Op de een of ander manier word ik dus meer geconfronteerd met de tijd. Zo helpen de mensen aan deze kant van het water mij eraan herhinderen hoe ‘kort’ we nog maar hebben om leuke dingen te doen, terwijl de andere kant van het water aangeeft hoe ‘snel’ we al weer leuke dingen kunnen doen. Eigenlijk wel heel fijn als ik de afgelopen twee zinnen lees, want na leuk komt leuk. Toch voelt het anders, als een soort spagaat. Hoe dan ook er komt een afscheidsmoment.
Het heerlijke leven hier, waarbij je midden in de natuur elke dag weer bekijkt wat je gaat doen. Waar de zon elke dag voor een positief gevoel zorgt en waarbij de mensen je altijd weer een glimlach op je gezicht doen toveren. De voldoening uit het werk en de vrijheid om grote stappen te zetten en met activiteiten te participeren. Waar een kamp opzetten voor kinderen met overgewicht en obesitas nieuw en mogelijk is en waar ik met mijn jonge leeftijd volgende week voorlichting geef aan een grote groep kinderen over leefstijl. Kansen, mogelijkheden, beperkingen maar flexibiliteit, ver weg maar toch warm, knus en dorps. Passie en luiheid, inspiratie en eeuwig wachten wisselen zich hier af en leven hand in hand met elkaar.
Ik weet wat ik hier heb, en ik weet wat ik mis in Nederland en zo weer ga krijgen. En als ik eraan denk moet ik eigenlijk verdomd gelukkig zijn daarmee. Ik merk dat intensiteit van contact niets te maken heeft met mijn gevoel en hoe dicht mensen bij mij staan.
Vorige week werd mijn gevoel uit elkaar getrokken toen mijn lieve oma is gaan slapen en naar opa en Edwin is gegaan. Een moment om stil te staan bij de fantastische dingen die ik van haar heb geleerd en daarbij doel ik vooral op haar karakter en persoonlijkheid. Positief, geïnteresseerd, open, kwebbelig en altijd met een lach. Aan de andere kant de onmacht en de eenzaamheid om het, moeilijker dan thuis, te kunnen delen met de mensen om mij heen.
Een grietjebie wast zich ongestoord in ons zwembad en zorgt dat zijn gele vacht weer schoon is. 8.14 uur en de dag is weer begonnen. Twee plakkies (gekko’s) wandelen achterelkaar aan en doen een paringsdans. De buurvrouw is bezig in de tuin, mijn huisgenoot maakt een broodje en de buurman rijdt naar zijn werk. De wereld is rond, groot en draait door. Binnenkort bevind ik mij weer aan de andere kant, maar niet voordat ik hier alles heb afgerond en de mooie dingen in mijn hart heb gesloten.
-
20 September 2012 - 13:39
Willemieke:
Wauw Ilse! Wat ontzettend mooi omschreven! Ik hoop dat je nog een heerlijke tijd daar hebt, al duurt het niet meer zo lang voor je weer naar Nederland vertrekt.. Groetjes aan Bas, Sas, Esther, de kids en alle mensen die ik daar ook ken! Geniet nog even volop van Suriname, een land dat je nooit zult vergeten! :)
Xx -
20 September 2012 - 16:59
Heike:
Hoi Ilse
Wat heerlijk om je bericht te lezen.Zoals Willemieke al zei: ontzettend mooi omschreven. Zou 'waarbenjij.nu' in Nederland ook bestaan? ;)
liefs
Heike -
20 September 2012 - 21:19
Marjolein:
Je weet toch... :) xx -
21 September 2012 - 10:15
Ingrid:
Lieve schat!
Ik zit hier met biggelende tranen van verdriet en vooral trots jou,je prachtige verhaal te lezen.kippevel!
We zijn heel trots dat jij je in deze heftige tijd daar in suri zo staande hebt weten te houden.
Oma zal apetrots op je zijn,en ik denk dat ze nu vanuit de bovenste etage in de hemel een mooi uitzicht heeft op jou in Suriname!!Dikke kus mama xxxxxxx -
21 September 2012 - 20:37
Mirjam:
Hoi Ilse,
Wat kan jij verdomd leuk schrijven, het heeft volgens mij te maken met een
Veeger-gen.
Geniet nog van de tijd daar en in Nederland wordt uitgekeken naar je komst hier; zoals je
beschrijft een spagaat.
Ilse al t'goeds nog in Suriname en van ons een
lieve groet
Mirjam
en namens de rest van de Arken -
22 September 2012 - 13:09
Marijke & Lianne :
Wat mooi omschreven allemaal, alsof ik het zelf voel en ervaar. Maar wat prachtig om te weten dat je overal welkom en geliefd bent. dikke kus van ons twee. X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
