Prisiri Fit Camp III

Vermoeidheid, zweten, doorzetten, leren, afzien en natuurlijk veel lachen. Ik heb het natuurlijk over ; Prisiri Fit Camp III. Twee jaar ouder, twee jaar wijzer? Het lijkt niets, maar de foto’s zeggen genoeg. Hoe goed het twee jaar terug ook ging, al doende leert men, en ouder worden heeft voordelen!;)
Terwijl de laatste spullen werden ingeruimd in de lokalen had ik even 10 seconde niets... Leeg… Nadenken, twijfelen, paniek? spanning? Of gewoon heel veel zin? Verantwoordelijkheid, in de belangstelling staan, maar ook laten zien dat ik (met een super team natuurlijk) dit ga doen. De welkomspeech aan de ouders en kinderen moet niet meer met zenuwen. Nee, met lol en een duidelijke boodschap. Kamp met plezier, maar vooral met een doel en boodschap! Het team stond achter mij en het voelde goed, anders. Niet meer dat ‘meisje’, dat er ook stond en lichtelijk twijfelde, nee. Wij gaan het doen! En dat hebben we gedaan!
Het is zo heerlijk na weken regelen, organiseren, bellen, praten en nieuwe dingen bedenken dat je even kan zitten en ziet dat alles loopt. Marjolein is verantwoordelijk voor de welkomspellen en voert het uit. De groepsleiders Marije, Anouska, Anne, Sarah en Rebekka zijn verantwoordelijk voor de groepen. Bastiaan geeft educatie over het nut van bewegen aan de ouders en Peggy-Ann en Eveline leggen het nut uit van sociaal pedagoog. Wandy en Akash zorgen met hun kookploeg voor het eten en drinken. Johan houdt de wacht op het kamp en installeert de laatste dingen met Robby. Saskia zorgt voor de finish in touch en geeft de ministers die aanwezig waren een hand voor vertrek. En ik, zit, pak de Nikon spiegelreflex camera en kan genieten van de eerste uren kamp, hihi twee jaar scheelt stiekem echt.
Verfijnen, vernieuwen en verbeteren dat was het doel. Zo zijn we dit jaar actiever bezig geweest met de ouders. Ben ik zo brutaal geweest om alle mobieltjes af te pakken bij de voorlichting en ze zonder pardon allemaal op een weegschaal te zetten. Met de boodschap: ‘Jullie zijn hun voorbeeld!’ Bloeddruk meten en suiker prikken; meer dan de helft van de ouders heeft last van hoge bloeddruk en/of suikerziekte. Maar ook; wie is er thuis als de kinderen van school komen? Wie kookt? Hoe vaak eten jullie op staat (buiten de deur, vooral afhaal)? Wie van de ouders sport er?
Het smoezenboek is origineel en groot maar logisch. Want geconfronteerd worden met je gedrag en dus met jezelf door iemand anders is niet leuk. Het eerste wat ik doe ik is onbewust mijzelf verdedigen. De spiegel is confronterend als iemand anders hem hoog houdt. Daarom hebben we naast kei hard confronteren daarna naar een oplossing proberen te zoeken en handvaten gegeven. Wat je daar mee doet is je eigen keus. Afvallen kan iedereen, maar een groot percentage jo-jo’t. Wat moet veranderen is je leefstijl. Eerst moet je lichaam in evenwicht komen en dus op een goed gewicht zijn. Daarna kan je eigenlijk beginnen met balansen. Is het moeilijk? Als je verslaafd ben aan eten, wat obesitas met zich mee draagt, ja. Is het logisch dat je opgeeft? Ja. Toch lijkt het zo simpel als ik het schrijf. Ben je op gewicht; er moet net zoveel worden verbruikt als in. Wil je afvallen: meer verbruiken dan innemen. Natuurlijk is de ‘soort brandstof’ erg belangrijk en de manier van verbruiken. En ten derde, niet minder belangrijk, hoe zit je in je vel? Hoe voel je je? Waarom eet je? Of beweeg je niet?
Het zweet druppelt van de lichamen af naar beneden terwijl de lachspieren het winnen van de zwaartekracht. Stoelendans, kickboksen, duathlon, circuittraining, zwemmen, waterpolo en noem zo maar op. Ilse, Ilse, Ilse, Ilse mogen we nu fietsen, corvee is klaar? Wandy, Akash, wanneer gaan we weer eten, want het is zo lekker. En weet je? Vandaag moest ik mijzelf aanmoedigen als ik ergens moeilijk mee had. En en en en, het is mij gelukt om binnen 1.30 min de stormbaan af te leggen. *Stralend kindje van tien jaar die trots op zichzelf is (en ik natuurlijk ook!)*
Waar komen onze groente en fruit vandaag? En hoe plant je dat eigenlijk? Twee ochtenden hebben we de laarzen aangetrokken en zijn we gewapend met hark, pet en kapmes de tuin in gegaan. Afgewisseld met een interactieve educatieles over voeding van Wandy.
En dan is het vrijdagmiddag, hebben alle kinderen een applaus gehad, ‘Kom pak je lasso maar’, voorgedaan aan de ouders en hun aangeleerde hiphop dans. Zijn de boekjes met adviezen en verslagen geschreven en hebben ze hun boulange (aubergine) plantje onder hun arm. Zijn alle crew ledenbedankt en omhelst . En toen, en toen, was het klaar.. De woorden van Bastiaan raakten me diep samen met het cadeau van de ouders en de brassa’s van de kids. De tranen biggelde over mijn wangen en meer dan lachen kon ik niet. Om mij heen kijkend pikte bijna iedereen een traan weg en ik kon niet bedenken dat dat door mij kwam. Ik ga bijna naar huis, vijf maanden hard werk zit er op, morgen geen team meer om mij heen en ik ben zo blij dat ik dit gedaan heb. Overweldigd door de mensen die naar mij toekomen en zeiden: ‘Ilse jouw passie, enthousiasme en inzet is uniek, je bent een mooi persoon. Je betekend veel voor ons en willen je het liefst hier houden.’ Terwijl ik dit schrijf onderdruk ik mijn tranen maar kan ik gelukkig mijn glimlach niet bedwingen. Geven en delen is zo leuk!!
Of zoals Saskia zei tijdens het etentje de dag erna; ‘Ils? Wat voor kleur shirt wil je volgend jaar tijdens het kamp? Fluoriserend groen ipv geel?’
Crew PFC III, thanx!!