It's amazing!

Wakker worden, na een heerlijk lange nacht, door twee bouwvakkers die een soort hamertje tik spelen. Blij dat ik er gisteren vroeg in lag, denkend aan mijn terreingenootjes die er waarschijnlijk net in liggen. Rustig naar beneden gelopen om het zicht wat minder vaag te maken en yoghurt, pompelmoes en kleine baccove (banaan) uit de koelkast te halen. Naar de andere kant van de kamer voor de crusli, bakje en een lepel en natuurlijk een flesje water. Zo, na een maand niets van mij gehoord te hebben, klaar om de vingers over mijn laptoptoetsenbord te laten dansen.
Goh even spieken wat mijn laatste avonturen zijn geweest die ik gedeeld heb, want februari was een drukke maar leuke maand! Mijn haar is, voor de mensen die het interesseren, gelukkig al weer een beetje aangegroeid. Na drie dagen vonden we het model nog niet echt fantastisch, dus met wat eigen knip werk, krulde het iig wel weer.
Opeens was het dan zo ver, in de auto naar Zanderij. Laura (vriendin) zat namelijk al een aantal uren in het vliegtuig om na anderhalf jaar weer voet op Surinaamse bodem te zetten. Terwijl de zenuwen opliepen, vraag mij ook niet waarom, stonden we op het vliegveld. Super raar om na drie maanden opeens weer iemand te zien die dicht bij je staat. Terwijl Laura half struikelend met haar koffers naar buiten rende, leverde, door alle enthousiasme, het haar een bloedlip op na de omhelzing door de hekken. Een vlucht van SLR, dus een heuse attractie voor de Surinaamse bevolking, knuffelende bakra’s door een ijzeren hek (zeldzaamsoort aap?? ). O wat fijn!
Drie weken de tijd om leuke trips te maken, lekker bijkletsen en vooral natuurlijk chillen en no spang. Zaterdag stond het programma meteen al vol met een basketbalclinic voor de kinderen met overgewicht uit de praktijk, gevolgd met een dansbaton van twee uren. Natuurlijk lekker uit eten en om de spieren nog meer aan te spreken, swingen in de kroeg. Dat was zondag wel even bijkomen, phoeh he, vakantie Lau? Die had in maanden niet zo veel gesport, laat staan met jetlag en deze temperatuur.
Terwijl we zondag wilde vertrekken op de fiets de stad in, wilde ik nog even sokken pakken. Au! Huh? Wat was dat? Een enorme mier, van 2 cm aan mijn pink. Huh? Kijk ik in mijn sokkenlade, honderden (!!) draagmieren met eitjes zo groot als rijst!!! Whaa! De buren konden ons horen gillen en wat een klus om ze uit roeien. Als de mieren schrikken dan klemmen ze zich vast, dus mijn hele sokken waren vergeven met dode mieren van 2 cm. Ieuw! Had mijn zondag iets anders voor gesteld, maar gelukkig konden we een uur laten lekker naar de waterkant om te genieten van Paramaribo.
Doordeweeks wandelende ik gewoon in de praktijk rond om toch ook geld te verdienen. Dus de verhalen zullen vooral over de weekeinde gaan. Donderdags kwamen de ouders van Laura, die toch graag wilde weten waar hun dochter 4 maanden had gebivakkeerd in 2010. Laura en ik verzorgde vrijdag onze heuse eigen city tour Paramaribo. Palmentuin, waterkant, centrale markt, schaafijs proeven, binnenstad etc, o ja en natuurlijk een Parbo voor meneer. Daarna regelde we alle zaken voor het weekend; zelf op stap met de auto richting Nickerie. Als verrassingstussenstop bij een lokale weekendboer met wat schapen (die lijken op geiten haha), koeien, kippen en duiven.[ De vader van Laura werkt in Nederland als weekendboer en wilde één ding zien in Suriname: een boer! ] Het was een bezienswaardigheid op zich, hoe primitief het allemaal was. Het grasveld voor de koeien zou je in Nederland betitelen als een knollenveld wat lijkt op een oerwoud, maar hier kan het allemaal. Het mooiste van het hele bezoek was het gesprek van de twee boeren onderling. Aan alle kanten spatte de passie van hun werk er af, zoveel verbinding tussen twee vreemdelignen; een echt stereotype Nederlandse boer met een Hindoestaanse man die naast rechter een beetje bijklust. Mooi!
Terug in de auto, kroop ik weer achter het stuur om de wegen van Suriname te bedwingen. Heerlijk busje met arco, was geen overbodige luxe. Groningen en Wageningen nog even gestopt voor de touristische foto’s. De wereld die voor mij al zo vertrouwd en normaal aanvoelt is toch heel bijzonder. De verbazing in de ogen van de andere brengt toch een grote grijns op het gezicht, welkom in Suriname.
Het buikje rond gegeten was het voor mij tijd om lekker na bed te gaan. Na anderhalf uur werd ik alleen gillend uit mijn bed getrommeld, kakkerlakken!!! Twee schreeuwende dames haha. Ik met mijn -6,5 (sterkte ogen) nog een kakkerlak in een cup gevangen. Ook dat hoort bij Suriname, overal beesten! Al zijn kakkerlakken wel echt vies, ze gaan op mensen af ipv er vandaan, bah.
Zondag een mooie boottocht door Bigi Pan (groot meer), een natuurgebied met heel veel soorten vogels en andere dieren. Varend in een korjaal (Surinaams bootje) hadden we schitterde dag. Mooie vogels die van alle kanten langs vlogen, apen die ons kwamen groeten en een stilliggende kaaiman (soort krokodil) die ons aanstaart. De gids had netten meegenomen waardoor ook vis vers gevangen werd en enorme krabben uit het water kwamen. Brak een pootje van het beest af en klemde die zo tussen de scharen dat ook wij, zonder gebeten te kunnen worden, ze vast konden houden. Even relaxen bij de vissers huisjes die midden in bigi pan stonden en tijd om terug te gaan. Terwijl alle indrukken door de hoofdjes om mij heen dwaalden, stuurde ik de auto richting Meerzorg, waar we hem gehuurd hadden. Met zonsondergang over de grote Wijdenboschbrug was het toeristische toetje. Het voelt bijna aan als mijn eigen land wat ik aan de andere liet zien.
Terwijl Laura de rest van de week druk met haar ouders naar ander mooie bezienswaardigheden was (Brownsberg, vlindertuin, nog een boer) verheugde ik mij op het laatste weekend alweer met Laura; de trip naar Ralley vallen en Voltzberg. Een heel mooi gebied tussen de zula’s (stroomversnellingen) waar niemand meer woont; puur natuur. Met als twee uitdagingen, wandeltocht naar de mama vallen (kleine watervallen) en het beklimmen van de Voltzberg. Een wandeling van 6 km door het oerwoud, waarna een de beklimming zelf. Een granietberg die boven het oerwoud uitsteekt. Het zweet gutste van mijn lichaam, maar de aanblik van al dat oerwoud om mij heen gaf een ontzettende kik. Terwijl de rest mij voor gek verklaarde moest ik dat laatste stukje toch echt rennend die berg op. Het deed mij zo denken aan het vliegen boven Suriname, zo veel groen. Het was fantastisch boven; de geluiden, de kleuren, de geuren en de kik om het met zijn alle te hebben gedaan. Naast de beklimming hebben we heerlijk genoten van de natuur om het eiland waar we verbleven, enorm grote kraaien, aapjes, toekans en de zula die je continu hoorde stromen. Lekker slapen in de hangmat met muskieten net en genieten van het eten wat gekookt werd. Savonds bij een half kampvuurtje liggend op de stenen die door de zon overdag heerlijk warm aanvoelde. Naast Laura waren er ook een aantal terreingenootjes mee die het vakantie gevoel ook lekker te pakken hadden. De terugreis hadden we iets (3 uurtjes) vertraging, bomen omgevallen. Mooi te zien dat iedere zich bij het voorval neerlegt en het beste er van maakt. Je leeft hier hand en hand met de natuur en die blijft toch de baas. Een regenbui, storm of het vallen van de boom kan je strakke plan zomaar letterlijk in het water doen vallen.
Woensdag was het dan al weer zo ver om naar het vliegveld te gaan. Met drie super weken in het achterhoofd hield ik het zo’n beetje droog. Het was top, of zoals ze bij Opray alletijd zeggen: It’s amazing, it change my life haha;)
Omdat het gisteren feestdag was ga ik nog even snel te werk en krijgen jullie zo het vervolg van mijn laatste avontuur, namelijk de trip van Moengo naar Parmaribo op de mountainbike!